သဘာဝ မဟုတ္တဲ႕ ေအးခဲမႈေတြၾကားမွာ၊
ငါ ကုိယ္တုိင္ မေအးစက္ႏုိင္။
ခႏၶာကုိယ္က ေအးစက္
စိတ္ေတြက ေခၽြးထြက္ေနတယ္။
ဘာလုပ္ ရမွာလဲ?။
ဒါဟာ ဘဝ၊ ဒါဟာ အစ၊
ကမၻာ ပ်က္ျခင္းရဲ႕ နိယာမလား။
သမုိင္း ပညာရွင္၊ သိပၸံ ပညာရွင္ေတြက ကာကြယ္၊
ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိျဖစ္၊
ေရွးျဖစ္ေတြ ႀကိဳတြက္ၾကေပမယ့္၊
ေရွးသနစ္ေတြ ႀကိဳခ်က္ၾကေပမယ့္၊
အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဆြဲယူ၊
လဲသူက လဲ၊ ကြဲသူက ကြဲ၊ မြဲသူက မြဲ၊ ဆဲသူက ဆဲ။
ေျမၾသဇာကုိ ငါတုိ႕သုံး၊
ခုေတာ့ လူလုံးလည္း မလွႏုိင္ေတာ့။
တဖန္ ျပန္လည္ကာ ေပးဆပ္၊
သဘာဝရဲ႕ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေပပဲ။
ေၾသာ္ . . . ေတြးတုန္း ေငးတုန္း ေငးတုန္း ေရးတုန္း။
“ဝုန္း”ဆုိ အသံျမည္လာတယ္။
အေတြးစတုိ႕ အပုိင္းပုိင္း ျပတ္၊ ေတြးမရလုိ႕ ဒီအတုိင္းတုိင္း ရပ္။
ေၾကာက္ ေၾကာက္ လန္႔ လန္႔ ထအၾကည့္၊
ဘာမွ မရွိပါဘူး။
ကုိက္မိသည့္ ေၾကာင္ ႏွစ္ေကာင္က ေျပးထြက္သြားၿပီ။
0 comments:
Post a Comment