ဂုဏ္ေတာ္းကုိးပါး ဘုရားရွိခုိး

ခု တင္လုိက္တာေလးက ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ရဲ႕ ဂါထာေလးကုိ ၊ အင္းစိန္ရြာမ ဆရာေတာ္ အရွင္တိေလာကာဘိ၀ံသရဲ႕ လကၤာေလးနဲ႕ တြဲစပ္ၿပီး ပူေဇာ္လုိက္တာပါ။

စာဖတ္သူတုိ႔အတြက္ အက်ိဳးမ်ားမွာပါ။

ဧ၀ံ န၀ဟိ ဂုေဏဟိ၊
ေလာကမွိ ကိတၱိဗ်ာပိတံ။
အတုလံ ဓမၼရာဇာနံ၊
၀ႏၵာမိ တီဟိ အာဒရံ။

ဧ၀ံ န၀ဟိ ဂုေဏဟိ -
၁။ ကိေလသာကင္း၊ ရန္သူရွင္း၍၊ ထုိက္ျခင္းအလွဴ၊ ဆိတ္ကြယ္မႈလည္း၊ ညစ္ျမဴ မယွက္၊ သံသာစက္ကုိ၊ ခ်ိဳးဖ်က္ၿဖိဳလွန္၊ ဤငါးတန္ႏွင့္ျပည့္စုံေတာ္မူတတ္ေသာသေဘာေၾကာင့္၊ အရဟံဂုဏ္ေတာ္။
၂။ သစၥာေဉယ်၊ ဓမၼဥႆုံ၊ အလုံးစုံကုိ၊ ေဖာက္ျပန္မရွိ၊ ကုိယ္ေတာ္တုိင္၊ သိေတာ္မူတတ္ေသာ သေဘာေၾကာင့္၊ သမၼာသမၺဳဒၶဂုဏ္ေတာ္။
၃။ အသိ အက်င့္၊ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးႏွင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူတတ္ေသာ သေဘာေၾကာင့္ ၀ိဇၨာစရဏသမၸႏၷဂုဏ္ေတာ္။
၄။ စကားဆုိရုိး၊ ခြန္းေျခာက္မ်ိဳးတြင္၊ မွန္ကန္က်ိဳးမ်ား၊ ေကာင္းေသာစကားကုိသာ၊ ဆုိတတ္ေတာ္မူတတ္ေသာ သေဘာေၾကာင့္ သုဂတဂုဏ္ေတာ္။
၅။ သေတၱာကာသ၊ သခၤါရဟု၊ ေလာကသုံးခြင္၊ ဘုံအျပင္ကုိ၊ အကုန္အစင္၊ သိျမင္ေတာ္ မူတတ္တတ္ေသာ သေဘာေၾကာင့္ ေလာက၀ိဒူဂုဏ္ေတာ္။
၆။ ဆုံးမထုိက္သူ၊ နတ္လူတိရစၧာန္၊ ေယာက်္ားမွန္သမွ်တုိ႔ကုိ၊ အတုမရွိ၊ ယဥ္ေက်းေအာင္၊ ဆုံးမေတာ္မူတတ္ေသာ သေဘာေၾကာင့္ အႏုတၱေရာပုရိသဒမၼသာရထိဂုဏ္ေတာ္။
၇။ လူ နတ္ ျဗဟၼာ၊ သတၱ၀ါတုိ႔၏၊ ဆရာတစ္ဆူ၊ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ၊ ဤသေဘာေၾကာင့္၊ သတၳာေဒ၀မႏုႆာန ဂုဏ္ေတာ္။
၈။ သစၥာေလးပါး၊ ျမတ္တရားကုိ၊ ပုိင္ျခားထင္ထင္၊ ကုိယ္လည္းျမင္၍၊ သုံးျပင္ဘုံသား၊ ေ၀ေနအားလည္း၊ ေဟာၾကား မိန္႔ေျခြ၊ သိေစေတာ္ မူတတ္ေသာ ဤသေဘာေၾကာင့္၊ ဗုဒၶဂုဏ္ေတာ္။
၉။ ဣႆရိယ၊ ဓမၼ ယသ၊ သိရီ ကာမ၊ ပယတၱ ဟု၊ ဘုန္းေတာ္ေျခာက္စုံ၊ တန္ခုိးဂုဏ္ႏွင့္၊ ျပည့္စုံေတာ္မူေသာ၊ ဤသေဘာေၾကာင့္၊ ဘဂ၀ါဂုဏ္ေတာ္။
ဤသုိ႔ အရဟံ အစ၊ ဘဂ၀ါအဆုံး၊ ကုိးပါးေသာ ဂုဏ္ေတာ္တုိ႔ျဖင့္။

ေလာကမွိ - ဘ၀ဂ္ဆုံးေအာင္၊ ဘုံသုံးေဆာင္၌။ ကိတိၱဗ်ာပိတံ - ပ်ံ႕ႏွံ႕ထင္ရွား၊ ေက်ာ္ၾကားေတာ္မူထေသာ။
အတုလံ - သီလေခါင္ထိ၊ သမာဓိႏွင့္၊ ႀကီးဘိပညာ၊ လြန္ကဲသာ၍၊ ၿပိဳင္လာႏႈိင္းသူ၊ အတူလည္း ရွိေတာ္ မမူထေသာ။ ဓမၼရာဇာနံ - သုံးဘုံ မကုိဋ္၊ သုံးထုိက္သရဖူ၊ သုံးလူသင္းက်စ္၊ ဓမၼရာဇ္ျဖစ္ေတာ္မူေတာ္မူေသာ၊ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကုိ။ အာဒရံ - ေလးျမတ္ၾကည္ညိဳ၊ ရုိေသျခင္း ရွိသည္ျဖစ္၍၊ အဟံ - ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္။ ၀ႏၵာမိ - ဂုဏ္ေတာ္ထုံမႊမ္း၊ ပုံေတာ္မွန္း၍၊ ခ်ီးမြမ္းေထာမနာ၊ ပဏာညြတ္က်ိဳး၊ လက္အုပ္မိုး၍၊ ရွိခုိးပူေဇာ္၊ ဖူးေမွ်ာ္မာန္ေလ်ာ့၊ ကန္ေတာ့ပါ၏ အရွင္ဘုရား။

အမ်ိဳးအတြက္ဆုိရင္ ေသရဲတယ္

ဒီေခါင္းစဥ္က သူ႕တုိင္းျပည္အတြက္၊ သူ႕လူမ်ိဳးအတြက္၊ သူ႕ သာသနာအတြက္ ေန႔ေန႔ညည ႀကိဳးစားပမ္းစား အလုပ္လုပ္ခဲ႕တဲ႕ ဆရာေတာ္၀ီရသူ(မစုိးရိမ္) ေရးသားခဲ႕ ေဟာေျပာခဲ႕တဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေလးပါ။ ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ ေက်ာင္းသားဘေလာ့ဂ္မွာလည္း ေဒါင္းဆြဲၿပီး နာယူႏုိင္ၾကပါတယ္။

သူ အျပင္မွာ ရွိစဥ္တုန္းက မၾကာမၾကာ ေဟာေျပာခဲ့တဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေလးပါ။ သူဟာ သူ႕တုိင္းျပည္ကုိ အရမ္းခ်စ္တယ္။ သူ႕သာသနာကုိ သူ အရမ္းျမတ္ႏုိးတယ္။ သူ႕သာသနာ သူ႕လူမ်ိဳး သူ႕ တုိင္းျပည္အတြက္ ဆုိရင္ သူ႕အသက္ကုိ အခ်ိန္မေရြး ေပးဆပ္ရဲတယ္။

စာေရးသူတုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္(မႏၲေလးမွာ) တက္ေရာက္ခဲ႔စဥ္ ၁၉၉၈-ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္ကပါ။ ဆရာေတာ္၀ီရသူေရးသားတဲ႕ ေထရ၀ါဒတုိက္ပြဲဆုိၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ထြက္လာတယ္။ စာအုပ္အေရအတြက္က နည္းေတာ့ မနည္းပဲ အလုအယက္ ၀ယ္လုိက္ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ဆရာေတာ္ဟာ တရားေတြကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မေဟာေသးပါဘူး။ ေလ႔လာေနဆဲ အခ်ိန္ေပါ့။ သူ သိသမွ် နားလည္သမွ်ကုိ ေခတ္အျမင္နဲ႕ ရဲရဲရင့္ရင့္ ေရးထားတာကုိ ဖတ္လုိက္ မွတ္လုိက္ရတယ္။

ေ၀ဖန္စရာရွိတာကုိလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေ၀ဖန္ရဲတဲ႕ သတၱိရွိတယ္။ သူ႕ရဲ႕ဆရာ၊ သူ႕ဒကာဒကာမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိလည္း မေထာက္ဘူး။ ေျပာစရာ ေရးစရာ ေ၀ဖန္စရာရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာဆုိ ေရးသား ေ၀ဖန္ေလ႔ရွိတယ္။ အမွန္တရားအတြက္ ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာကုိမွ မငဲ႔ညွာ မေထာက္ထားဘူး။

သူလုပ္ခဲ႕တဲ႕ အလုပ္ကုိလည္း တာ၀န္ယူရဲတဲ႕ သတၱိအျပည့္ရွိတယ္။

သူ႕ကုိသူ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ လူမ်ိဳးေရးေခါင္းေဆာင္လုိ႔ အၿမဲခံယူထားတယ္။ ရွင္ငယ္၊ သီလရွင္ငယ္၊ ကေလးငယ္ေတြကုိ ေခါင္းေဆာင္ႏုိင္တဲ႕ အရည္းအခ်င္းေတြ ရွိဖုိ႔၊ ေခါင္းေဆာင္ႏုိင္ေလာက္တဲ႕ သတၱိထူးေတြ ရဖုိ႔ အၿမဲတမ္း ေဟာေျပာ စည္းရုံးခဲ႕တယ္။

အေျပာအေဟာ သက္သက္မဟုတ္ဘဲ သူကုိယ္တုိင္က ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပီသေအာင္ ေနထုိင္ႏုိင္ခဲ႕တယ္။ သူရဲ႕ ခံယူူခ်က္က ဘယ္ေလာက္ထိ ျပင္းထန္သလဲ ဆုိရင္ သူေရးခဲ႕တဲ႕ ေထရ၀ါဒတုိက္ပြဲ စာအုပ္ထြက္ရွိတုန္းကေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား(သက္ဆုိင္ရာ)က ေ၀ဖန္ၾကတယ္။

အဲဒီအတြက္ ဆရာေတာ္ ၀ီရသူ သူ႕ရဲ႕ ေထရ၀ါဒတုိက္ပြဲ စာအုပ္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး တာ၀န္ယူေျပာခဲ႕တဲ႕ စကားတစ္ခြန္းက “အကယ္၍ သူေရးခဲ႕တဲ႕ ဒီစာအုပ္က တရားနဲ႕မညီဘူး၊ နည္းလမ္းမက်ဘူးဆုိရင္၊ သူေရးခဲ႕တဲ႕ အဲ့ဒီ စာအုပ္ေတြနဲ႕အတူ၊ သူ႕ကုိသူ မီးရႈိ႕ သတ္ေသပါ့မယ္”တဲ႕။

ခုေတာ့ ဆရာေတာ္၀ီရသူဟာ တုိင္းျပည္အတြက္၊ လူမ်ိဳးအတြက္ အရာရာကုိ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ပီသစြာ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔သည့္အတြက္ ႏွစ္ေပါင္း ေရႊရတုတုိင္ေအာင္ ဧကစာရီ တပါးတည္း က်င့္ေနရမည့္သေဘာ သက္ေရာက္ေနပါၿပီ။

သူလုပ္ေဆာင္ခဲ႕တဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈဟာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနသည့္၊ လုပ္ေတာ့မည့္ သူအားလုံးအတြက္ အတုယူစံထားသင့္ၾကပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေနရာရွိေနရင္ အဲဒီေနရာနဲ႕ တန္ေအာင္ အမ်ားအတြက္္ ႀကိဳးစား ေဆာင္ရြက္သင့္ၾကပါတယ္။

မဟာကပိဇာတ္ေတာ္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆုိတာ ကုိယ့္လူမ်ိဳး ကုိယ့္ႏုိင္ငံ ကုိယ့္ဘာသာနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ ေရွ႕က ေန မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္သင့္တဲ႕ အေၾကာင္းကုိ ေဟာထားတာရွိပါတယ္။ အသာစံရမည့္ အခ်ိန္မွာ ေရွ႕ထြက္ၿပီး အနာခံရမည့္ အခ်ိန္၊ ကုိယ့္အတၱ ကုိယ့္အက်ိဳးေတြ စြန္႔လႊတ္ရမယ့္ အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ကြယ္မွာ မေနပါဘူး။

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆုိတာ အေရးႀကဳံလာရင္ အနစ္နာခံရတယ္။ ကုိယ့္လူမ်ိဳးကုိ အသက္စြန႔္ၿပီး ေရွ႕တန္းကေန ကာကြယ္ေပးရတယ္။ အႏၲရာယ္ႀကဳံေနရတဲ႕ အခ်ိန္မွာ ငါနဲ႕ မဆုိင္သလုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေနပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငါက ေခါင္းေဆာင္ပဲ ဆုိၿပီး သူ႕အတၱ သူ႕ေလာဘအတြက္ သူ႕ေအာက္ကသူေတြကုိ စေတးၿပီး လက္ေတြ႕ အသုံးခ်ဖုိ႔ေနေနသာသာ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ကူးနဲ႕ေတာင္ မႀကံစည္ပါဘူး။ အမ်ားေကာင္းစားေရး၊ ႏုိင္ငံေကာင္းစားေရး၊ သာသနာေတာ္ တုိးတက္ထြန္းကားေရး ကုိသာ ေန႔ေန႔ညည ႀကံစည္ ေတြးေတာ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ သုံးသပ္ေနသူပါ။ ဆရာေတာ္၀ီရသူကဲ႕သုိ႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေပါ့။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္၀ီရသူ၏ သူ႕ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပီသမႈ၊ သူ႕ႏုိင္ငံ သူ႕လူမ်ိဳး သူ႕ဘာသာ သူ႕သာသနာအတြက္ သူ႕အသက္ကုိပါ စေတးရဲတဲ႕ သတၱိထူးမ်ားအတြက္ သူေရးခဲ႕တဲ႕ ကဗ်ာေလးနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ ဂုဏ္ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

အမ်ိဳးအတြက္ဆုိရင္ ေသရဲတယ္

တုိ႔ျမန္မာျပည္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၊
ေမာင္ရင္းႏွမလုိ ခ်စ္ရမယ္။
ႀကီးသူ ရုိေသ ငယ္သူ သနားလုိ႔၊
ရြယ္တူေလးစား ေစာင့္ေရွာက္ကြယ္။
မ်ိဳးဇာတိဂုဏ္ ျမင့္မားေရးအတြက္၊
သာကီေသြးေတြ ေမြးရမယ္။
တုိ႔ျမန္မာကုိ လာမထိနဲ႕၊
ကမၻာသိေအာင္ ေခ်မွဳန္းမယ္။
ကံငါးပါးကုိ ဦးထိပ္ထားလည္း၊
အမ်ိဳးအတြက္ဆုိ သတ္ရဲတယ္။
တုိ႔တုိင္း တုိ႔ျပည္ တည့္တန္႔ေရးအတြက္၊
အသက္ေသြးနဲ႕ ေပးဆပ္မယ္။
တစ္ဗုိလ္ က်လွ်င္ တစ္ဗုိလ္တက္မကြဲ႕၊
အမ်ိဳးအတြက္ဆုိရင္ ေသရဲတယ္။

အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ၀တၳဳ

စာေရးသူတုိ႔ လြန္ခဲ႕ေသာ ၁၃-ႏွစ္ ေလာက္က ႏုိင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ (မႏၲေလး)မွာ တက္ေရာက္ သင္ၾကား ခဲ႕ဖူးေသာ ဆရာမႀကီးေဒၚျမတင္ ျပန္ဆုိေရးသားထားသည့္ အဂၤလိပ္စာဓမၼပဒကုိ စာဖတ္ပရိသတ္တုိ႕အတြက္ မွ်ေ၀တင္ဆက္ လုိက္ရပါတယ္။

The Story of Thera Sariputta and Thera Moggalana (Verses 11 and 12)

While residing at Veluvana, the Bamboo Grove monastery in Rajagaha, the Buddha uttered Verses (11) and (12) of this book, with reference to Sanjaya, a former teacher of the Chief Disciples, the Venerable Sariputta and the Venerable Moggallana (formerly Upatissa and Kolita).

Upatissa and Kolita were two youths from Upatissa and Kolita, two villages near Rajagaha. While looking at a show they realized the insubstantiality of things and they decided to search for the way to liberation.
First, they approached Sanjaya. the wandering ascetic at Rajagaha, but they were not satisfied with his teachings.
So they went all over Jarnbudipa and came back to their native place, after searching for, but not finding the true dhamma. At this point they came to an understanding that one who found the true dhamma should inform the other.
One day, Upatissa came across Thera Assaji and learned from him the substance of the dhamma.
The thera uttered the verse beginning with "Ye dhamma hetuppabhava", meaning, "those phenomena which proceed from a cause". Listening to the verse, Upatissa became established in the Sotapatti Magga and Phala.
Then, as promised, he went to his friend Kolita, explained to him that he, Upatissa, had attained the state of Deathlessness and repeated the verse to his friend. Kolita also become established in Sotapatti Fruition at the end of the verse.
They both remembered their former teacher and so went to Sanjaya and said to him, "We have found one who could point out the Path to Deathlesseness; the Buddha has appeared in the world; the Dhamma has appeared; the Sangha has appeared... Come, let us go to the Teacher."
They had hoped that their former teacher would go along with them to the Buddha and by listening to the discourses he, too, would come to realize Magga and Phala. But Sanjaya refused.
So Upatissa and Kolita, with two hundred and fifty followers, went to the Buddha, at Veluvana. There, they were initiated and admitted into the Order as bhikkhus. Upatissa as son of Rupasari became known as Thera Sariputta; Kolita as son of Moggali became known as Thera Maha Moggallana. On the seventh day after the initiation Maha Moggallana attained Arahatship. Thera Sariputta achieved the same a fortnight after initiation. On that day, the Buddha made them his two Chief Disciples (Agga-Savaka).
The two Chief Disciples then related to the Buddha how they went to the Giragga festival, the meeting with Thera Assaji and their attainment of Sotapatti Fruition.
They also told the Buddha about their former teacher Sanjaya, who refused to accompany them. Sanjaya had said, "Having bean a teacher to so many pupils, for me to become his pupil would be like a jar turning into a drinking cup. Besides, only few people are wise and the majority are foolish; let the wise go to the wise Gotama, the foolish would still come to me.
Go your way, my pupils." Thus, as the Buddha pointed out, Sanjaya's false pride was preventing him from seeing truth as truth; he was seeing untruth as truth and would never arrive at the real truth.

Then the Buddha spoke in verse as follows.
Verse 11: They take untruth for truth; they take truth for untruth; such persons can never arrive at the truth, for they hold wrong views.
Verse 12:They take truth for truth; they take untruth for untruth; such persons arrive at the truth, for they hold right views.
At the end of the discourse, many people came to be established in Sotapatti Fruition.

ေဒ၀ဒတၱ ၀တၳဳ

The story of Devadatta (Verses 9 and 10)

While residing at the Jetavana monastery in Savatthi, the Buddha uttered Verses (9) and (10) of this book, with reference to Devadatta.

Once the two Chief Disciples, the Venerable Sariputta and the Venerable Maha Moggallana, went from Savatthi to Rajagaha. There, the people of Rajagaha invited them, with their one thousand followers, to a morning meal.

On that occasion someone handed over a piece of cloth, worth one hundred thousand, to the organizers of the alms giving ceremony.
He instructed them to dispose of it and use the proceeds for the ceremony should there be any shortage of funds, or if there were no such shortage, to offer it to anyone of the bhikkhus they thought fit.
It so happened that there was no shortage of anything and the cloth was to be offered to one of the theras.
Since the two Chief Disciples visited Rajagaha only occasionally, the cloth was offered to Devadatta, who was a permanent resident of Rajagaha. Devadatta promptly made the cloth into robes and moved about pompously, wearing them.
Then, a certain bhikkhu from Rajagaha came to Savatthi to pay homage to the Buddha, and told him about Devadatta and the robe, made out of cloth worth one hundred thousand.
The Buddha them said that it was not the first time that Devadatta was wearing robes that he did not deserve. The Buddha then related the following story.
Devadatta was an elephant hunter in one of his previous existences. At that time, in a certain forest, there lived a large number of elephants.
One day, the hunter noticed that these elephants knelt down to the paccekabuddhas* on seeing them.
Having observed that, the hunter stole an upper part of a yellow robe and covered his body and hand with it. Then, holding a spear in his hand, he waited for the elephants on their usual route.
The elephants came, and taking him for a paccekabuddha fell down on their knees to pay obeisance. They easily fell a prey to the hunter. Thus, one by one, he killed the last elephant in the row each day for many days.
The Bodhisatta (the Buddha-to-be) was then the leader of the herd. Noticing the dwindling number of his followers he decided to investigate and followed his herd at the end of the line.
He was alert, and was therefore able to evade the spear. He caught hold of the hunter in his trunk and was about to dash him against the ground, when he saw the yellow robe. Seeing the yellow robe, he desisted and spared the life of the hunter.
The hunter was rebuked for trying to kill under cover of the yellow robe and for commuting such an act of depravity. The hunter clearly did not deserve to put on the yellow robe.
Then the Buddha spoke in verse as follows:
Verse 9:He who is not free from taints of moral defilements (kilesas) and yet dons the yellow robe, who lacks restraint in his senses and (speaks not the) truth is unworthy of the yellow robe.
Verse 10: He who has discarded all moral defilements (kilesas), who is established in moral precepts, is endowed with restraint and (speaks the) truth is, indeed, worthy of the yellow robe.
At the end of the discourse, many bhikkhus were established in Sotapatti Fruition.
* paccekabuddha: One who, like the Buddha, is Self-Enlightened in the Four Noble Truths and has uprooted all the moral defilements (kilesas). However, he cannot teach others. Paccekabuddhas appear during the absence of the Buddha Sasana (Teaching).

မဟာကာဠေထရ္ ၀တၳဳ

The Story of Thera Mahakala (Verses 7 and 8)

While residing in the neighbourhood of the town of Setabya, the Buddha uttered Verses (7) and (8) of this book, with reference to Mahakala and his brother Culakala.

Mahakala and Culakala were two merchant brothers from the town of Setabya. While traveling about with their merchandise on one occasion, they had a chance to listen to a religious discourse given by the Buddha.

After hearing the discourse Mahakala asked the Buddha for admission to the Order of the bhikkhus. Culakala also joined the Order but with the intention of coming out of the Order and to bring out his brother along with him.
Mahakala was serious in his ascetic practice at the cemetery (Sosanika dhutinga) and diligently meditated on decay and impermanence. He finally gained Insight and attained arahatship.
Later, the Buddha and his disciples, including the brothers, happened to be staying in the forest of Simsapa, near Setabya. While staying there, the former wives of Culakala invited the Buddha and his disciples to their house. Culakala himself went ahead to prepare seating arrangements for the Buddha and his disciples. Once there, the former wives of Culakala made him change into lay clothes.
The next day, the wives of Mahakala invited the Buddha and his disciples to their house hoping to do the same with Mahakala as the wives of Culakala had done to Culakala.
After the meal they requested the Buddha to let Mahakala remain to "express
appreciation" (anumodana). So the Buddha and the other disciples left.
Arriving at the village gate the bhikkhus expressed their dissatisfaction and apprehension. They were dissatisfied because Mahakala was permitted to stay behind and they were afraid that, like Culakala, his brother, Mahakala, too, would be made to leave the Order by his former wives.
To this, the Buddha replied that the two brothers were not alike. Culakala indulged in sensual pleasures and was lazy and weak; he was just like a weak tree.
Mahakala, on the other hand, was diligent, steadfast and strong in his faith of the Buddha, the Dhamma and the Samgha; he was like a mountain of rock.
Then the Buddha spoke in verse as follows:
Verse 7: He who keeps his mind on pleasant objects, who is uncontrolled in his senses, immoderate in his food, and is lazy and lacking in energy, will certainly be overwhelmed by Mara, just as stormy winds uproot a weak tree.
Verse 8: He who keeps his mind on the impurities (of the body), who is well controlled in his senses and is full of faith and energy, will certainly be not overwhelmed by Mara, just as stormy winds cannot shake a mountain of rock.
Meanwhile, the former wives of Mahakala surrounded him and tried to remove his yellow robes. The thera, sensing their attitude, stood up and rising up into the air by his supernormal powers passed through the roof of the house into the sky.
He landed at the feet of the Buddha at the very moment the master was coming to the end of his utterance of the above two stanzas. At the same time, all the bhikkhus assembled there were established in Sotapatti Fruition.

ေကာသမၻီရဟန္းမ်ား ၀တၳဳ

The Story of Kosambi Bhikkhus (Verse 6)

While residing at the Jetavana monastery in Savatthi, the Buddha uttered Verse (6) of this book, with reference to the bhikkhus of Kosambi.

The bhikkhus of Kosambi had formed into two groups. One group followed the master of Vinaya and the other followed the teacher of the Dhamma and they were often quarrelling among themselves.

Even the Buddha could not stop them from quarrelling; so he left them and spent the vassa, residence period of the rains, all alone in Rakkhita Grove near Palileyyaka forest. There, the elephant Palileyya waited upon the Buddha.

The lay disciples of Kosambi, on learning the reason for the departure of the Buddha, refused to make offerings to the remaining bhikkhus. This made them realize their mistake and reconciliation took place among themselves. Still, the lay disciples would not treat them as respectfully as before, until they owned up their fault to the Buddha. But the Buddha was away and it was in the middle of the vassa; so the bhikkhus of Kosambi spent the vassa in misery and hardship.
At the end of the vassa, the Venerable Ananda and five hundred bhikkhus approached the Buddha and gave the message from Annathapindika and other lay disciples imploring him to return. In due course the Buddha returned to the Jetavana monastery in Savatthi.
The bhikkhus followed him there, fell down at his feet, and owned up their fault. The Buddha rebuked them for disobeying him. He told them to remember that they must all die some day and therefore, they must stop their quarrels and must not act as if they would never die.
Then the Buddha spoke in verse as follows:
Verse 6: People, other than the wise, do not realize, "We in this world must
all die," (and not realizing it continue their quarrels). The wise realize it
and thereby their quarrels cease.
At the end of the discourse, all the assembled bhikkhus were established in Sotapatti

ကာဠယကၡိနီ ၀တၳဳ

(4) The Story of Kalayakkhini (Verse 5)

While residing at the Jetavana monastery in Savatthi, the Buddha uttered Verse (5) of this book, with reference to a certain woman who was barren and her rival.

Once there lived a householder, whose wife was barren; later he took another wife. The feud started when the elder wife caused abortion of the other one, who eventually died in child birth.

In later existences the two were reborn as a hen and a cat; a doe and a leopardess; and finally as the daughter of a nobleman in Savatthi and an ogress named Kali.
The ogress (Kalayakkhini) was in hot pursuit of the lady with the baby, when the latter learned that the Buddha was nearby, giving a religious discourse at the Jetavana monastery.
She fled to him and placed her son at his feet for protection. The ogress was stopped at the door by the guardian spirit of the monastery and was refused admission. She was later called in and both the lady and the ogress were reprimanded by the Buddha.
The Buddha told them about their past feuds as rival wives of a common husband, as a cat and a hen, and as a doe and a leopardess. They were made to see that hatred could only cause more hatred, and that it could only cease through friendship, understanding and goodwill.

Then the Buddha spoke in verse as follows:

Verse 5:Hatred is, indeed, never appeased by hatred in this world. It is appeased only by loving-kindness. This is an ancient law.

At the end of the discourse, the ogress was established in Sotapatti Fruition and the longstanding feud came to an end.

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း

ပုိ႔စ္ေတြ မတင္ႏုိင္တာလည္း ၾကာလွေပါ့ေလ။
အေရးထဲမွ ပတ္စ္က ေမ႔ေနတယ္။
မၿငိမ္းခ်မ္းတာလည္း ပါတာေပါ့။ မၿငိမ္းခ်မ္းဘူးဆုိမွ ညီမေတာ္ကုိ သတိရေနမိေသးတယ္။
ခ်စ္သူမ်ားေန႔လုိ႔ အသီးသီးေျပာေနၾက ဆုိေနၾကေပမယ့္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ထက္ လြတ္လပ္ေရးကုိ အသက္နဲ႕ရင္းၿပီး ရေအာင္ ယူေပးခဲ႕တဲ႕ အာဇာနည္ အမ်ိဳးသားေခါင္ေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရဲ႕ ေမြးေန႔ကုိ ပုိလုိ႔ ပုိ႔လုိ႔ သတိရေနမိတယ္ေလ။
ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းမွာ လူလာျဖစ္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံအေရးဟာ ဒုိ႔အေရးပဲေပါ့။ ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႕ ပတ္သက္တာမွန္သမွ် ဒုိ႔နဲ႕ ပတ္သက္ေနတယ္ေလ။
ဒါေၾကာင့္ ဒုိ႔အားလုံးနဲ႕ ပတ္သက္ေနတဲ႕ အာဇာနည္ႀကီးအေၾကာင္းကုိ ရွာေဖြ တင္ဆက္လုိက္ရပါတယ္။

၁၉၁၅-ခုနွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၃ ရက္ - ၁၉၄၇ခုနွစ္ ဇူလိုင္‌ ၁၉ ရက္သည္ ျမန္မာနိုင္ငံ၏ အမ်ိဳးသားသူရဲေကာင္း၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္၊ တပ္မေတာ္၏ ဖခင္ၾကီး၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဖခင္မွာ ေ႐ွ႕ေနဦးဖာနွင့္ မိခင္မွာ ေဒၚခင္စု ျဖစ္ၾကျပီး ထိုစဥ္အခါ ျဗိတိသွ်အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာ ျမန္မာနိုင္ငံ အလယ္ပိုင္း၊ မေကြးခရိုင္၊ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သူ၏ မိဘမ်ိဳးရိုးတြင္ အဖိုးျဖစ္သူမွာ ဗိုလ္မင္းေရာင္ ျဖစ္ျပီး ၁၈၈၆-ခုနွစ္ နယ္ခ်ဲ႕ ၿဗိတိသွ်တို႔အား ေတာ္လွန္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ ေမြးခ်င္း ၉ ေယာက္အနက္ အငယ္ဆံုး ျဖစ္သည္။


ဇာတာတြင္ ပါရွိသည့္ အမည္မွာ ေမာင္ထိန္လင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕အား မည္သည့္အခါ ကမွ် ထိန္လင္းဟုမေခၚဟု အစ္ကိုဦးေအာင္သန္းက ေျပာဆိုခဲ့ဖူးသည္။ ေနာင္အခါ၌ အစ္ကို ကိုေအာင္သန္းႏွင့္ နာမည္လိုက္ေအာင္ ေမာင္ေအာင္ဆန္း ဟု ေခၚတြင္ေလသည္။
ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုး ဝင္ေရာက္ေသာအခါ သခင္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ဂ်ပန္အမည္မွာ အိုမိုဒါမြန္ဂ်ိ ျဖစ္သည္။ ထိုင္းနိုင္ငံ ဗန္ေကာက္ျမိဳ႕တြင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္မ်ား ဗိုလ္အမည္ခံရာတြင္ ဗိုလ္ေတဇ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ တိုင္းျပည္နွင့္ လူမ်ိုးအတြက္ နိုင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမည္ ျဖင့္ထင္ရွားသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေမြးခ်င္းမ်ားမွာ-

* 1. မခင္ၫြန္႔ (လယ္၀န္ကေတာ္) ကြယ္လြန္၊
* 2. မ၀က္ (အိမ္ေထာင္မျပဳ) ကြယ္လြန္၊
* 3. ေမာင္ဘ၀င္း ဘီေအ-ဘီအက္စ္စီ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ႏွင့္အတူ လုပ္ၾကံခံရ)၊
* 4. မေရႊမွန္ (ငယ္စဥ္က ကြယ္လြန္)၊
* 5. ေမာင္ေနေအာင္ (အမိန္႔ေတာ္ရေရွ႕ေန ကြယ္လြန္)၊
* 6. ခုနစ္လသား အမႊာႏွစ္ေယာက္ (ပုခက္တြင္းကြယ္လြန္)၊
* 7. ဦးေအာင္သန္း (ဘီေအ) (မေကြးအေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း လႊတ္ေတာ္အမတ္ ကြယ္လြန္)၊
* 8. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

ငယ္ဘဝ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ငယ္စဥ္က အနာအဖ်ား ထူသည္။ အသားစား ၾကဴးသည္။ အမဲ သားငါး အလြန္ႀကိဳက္သည္။ အတီးအမႈတ္ ၊ အကအခုန္ အလြန္ ဝါသနာ ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ဆိုင္းတီး ဝါသနာ ပါသည္။ စားပြဲ ျဖစ္ေစ ၊ ေခါက္စရာေတြ႕လွ်င္ ျဖစ္ေစ အၿမဲ ေခါက္ေနေလ့ ရွိသည္။ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္တြင္ ကပ္၍ မႈိင္ေတြကာ စဥ္းစား၍လည္း ေနတတ္သည္။
အမ်ားအားျဖင့္ အိေျႏၵႀကီးသည္။ ကစားခုန္စားကို မ်ားစြာ မေလ့က်င့္ေသာ္လည္း ကစားသည့္အခါ ၾကမ္းတမ္းသည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ ကစားနည္းကိုမွ ႏွစ္သက္သည္။ မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရျဖင့္ အထက္လူႀကီးအား တိုင္ေတာျခင္းကို ငယ္စဥ္ကတည္းက အထူးစက္ဆုပ္သည္။


လူငယ္‌ဘဝ



သူ၏ ပညာေရးကို နတ္ေမာက္နွင့္ ေရနံေခ်ာင္း တို႕တြင္ သင္ၾကားျပီးေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ဘီေအဘြဲ႕ကို အဂၤလိပ္စာေပ၊ ေခတ္သစ္သမိုင္း ႏွင့္ နိုင္ငံေရးသိပၸံ တို႕ျဖင့္ ရယူခဲ့သည္။ သူသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ ေက်ာင္းသားသမဂၢတြင္ အမႈေဆာင္ အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္း ခံခဲ့ရျပီး ၎အဖြဲ႕မွ ထုတ္ေဝေသာအိုးေဝမဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့သည္။
၁၉၃၆ ခုနွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ငရဲ‌ေခြးႀကီး လြတ္ေနသည္ ဟူသည့္ တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိႀကီးတစ္ဦးကို ရည္ညႊန္းထားသည့္ ေဆာင္းပါး၏ ေဆာင္းပါးရွင္အား မေဖာ္ျပမႈျဖင့္ ကိုနု(ေနာင္ သခင္နု) နွင့္ အတူ တကၠသိုလ္မွ ထုတ္ပယ္ျခင္း ခံရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္သမိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေက်ာင္းထုတ္သည့္ အမိန္႔ကို ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းခဲ့ရသည္။
၁၉၃၈ ခုနွစ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ နွင့္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ မႏၱေလးသို႔ ကူးစက္ၿပီး ေနာက္ဖြဲ႕စည္းေသာ ျမန္မာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ နွစ္ရပ္လံုး၌ ဥကၠဌအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံရသည္။ ထိုနွစ္မွာပင္ အစိုးရသည္ သူ့အား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒျပင္ဆင္ေရး ေကာ္မတီတြင္ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။
၁၉၃၈ ခုနွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေက်ာင္းသားနိုင္ငံေရးမွ အမ်ိဳးသားနိုင္ငံေရးသို႕ ကူးေျပာင္းခဲ့သည္။ ဤအခ်ိန္မွစ၍ သူသည္ ၿဗိတိသွ်ဆန္႔က်င္ေရးသမားနွင့္ ယံုၾကည္မႈျပင္းထန္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးသမား ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူသည္ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးဝင္တစ္ဦး ျဖစ္လာေသာအခါတြင္ သခင္ (အရွင္သခင္/ဆရာ-ျမန္မာလူမ်ိုးမ်ားသည္ ဗမာျပည္၏ အရွင္သခင္/ဆရာစစ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕မ်ားက သူတို့သာလွ်င္ အသံုးျပဳရန္ မတရား သိမ္းပိုက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။) တစ္ဦးပါျဖစ္လာသည္။ အသင္းႀကီးကို ၁၉၃၀ ခုနွစ္ ေမတြင္ ဖြဲ႕စည္း တည္ေထာင္ခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အသင္းႀကီး၏ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈးအျဖစ္ ၁၉၄၀ ခုနွစ္ ဩဂုတ္လအထိ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဤတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္စဥ္ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုဟု လူသိမ်ားသည့္ နိုင္ငံတဝန္း သပိတ္ပြဲမ်ားကို လံႈ႕ေဆာ္ ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။
ထိုစဥ္ကပင္ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းႀကီးအား ထူေထာင္ရာတြင္ ပါဝင္ခဲ့ျပီး ၎းအဖြဲ႕ႀကီးမွာ ဒို႕ဗမာအစည္းအရံုး၊ ျမန္မာနိုင္ငံ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ နိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားေသာ ရဟန္းမ်ား၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ဆင္းရဲသားပါတီတို႕ကို မဟာမိတ္ ျပဳထားျခင္း ျဖစ္ျပီး သူသည္ ယင္းမဟာမိတ္အဖြဲ႕၏ အတြင္းေရးမႈး ျဖစ္လာခဲ့သည္။
သူ၏ သမိုင္းတြင္ လူအမ်ားေကာင္းစြာ မရွင္းလင္းေသာအခ်က္မွာ ၁၉၃၉-ခုနွစ္ ဩဂုတ္လတြင္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ ကို ထူေထာင္ခဲ့သူ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးနွင့္ ပထမဆံုး အေထြေထြအတြင္းေရးမႈး ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။
မ်ားမၾကာမီတြင္ သူသည္ ျပည္သူ့႕ ေတာ္လွန္ေရးပါတီကို ထူေထာင္ရာတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ ျပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ယင္းအဖြဲ႕ကို ဆိုရွယ္လစ္ပါတီဟု ျပန္လည္အမည္ေပးခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ုပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ၁၉၄၀ ခုနွစ္ မတ္လတြင္ အိႏၵိယနိုင္ငံ ရမ္ဂါတြင္ က်င္းပေသာ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ စည္းေဝးပြဲသို႕ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရသည္ ျဗိတိသွ်တို႔ကို သခင္တို႕က ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ရန္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈျဖင့္ ေအာင္ဆန္းအား ဖမ္းဝရမ္း ထုတ္ျပန္ခဲ့ရာ သူသည္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္း လွည့္လည္ပုန္းေရွာင္ေနခဲ့ျပီးေနာက္ဆံုးတြင္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ေျပးခဲ့ရသည္။
ပထမတြင္ သူသည္ တရုတ္ျပည္သို႔သြား၍ ကြန္ျမဴနစ္တရုတ္မ်ားထံ အကူအညီေတာင္းရန္ ရည္ရြယ္ေသာ္လည္း ဂ်ပန္စစ္တပ္မွ ျပည္သိမ္းတပ္မ်ားက သူ႔အား အမြိဳင္ျမိဳ႕တြင္ ၾကားျဖတ္တားဆီးျပီး ဂ်ပန္ျပည္သို႔သာ သြားရန္ တိုက္တြန္းခဲ့ေလသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္‌ကာလ
၁၉၄၅ ခုနွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျမန္မာနိုင္ငံသို႔ ျပန္လာသည္။ ဖူမီမာရိုကိုနိုး အစိုးရထံမွ လက္နက္နွင့္ ေငြေၾကးေထာက္ပ့ံမႈ ကတိကဝတ္မ်ားရလာသည္။
ထိုေနာက္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္အဖြဲ႕ဝင္မ်ားနွင့္ အတူ စစ္သင္တန္းတက္ေရာက္ရန္ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ ေခတၲျပန္လည္ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာတြင္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔ မီနာမီကီးကန္း၏ အကူအညီျဖင့္ ျမန္မာလမ္းမၾကီး(စစ္အတြင္း တရုတ္ႏိုင္ငံအား ကုန္းေၾကာင္းမွ စစ္လက္နက္ပစၥည္းမ်ားေထာက္ပံ့ရန္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျဖတ္သန္း၍ ေဖာက္ထားေသာလမ္း၊ယေန႔ ရွမ္းျပည္နယ္ ႏွင့္ တရုတ္ႏိုင္ငံအားဆက္သြယ္ထားသည့္ လမ္းမၾကီး)အား ပိတ္ဆို႔ရန္နွင့္ ျပည္တြင္းရွိ အမ်ိဳးသားပုန္ကန္ထၾကြမႈအား ေထာက္ပံကူညီရန္အတြက္ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေအာင္ဆန္း သည္ ဗိုလ္မႈးၾကီး ဆူဇူကီး၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ဗမာ့လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ကို ထိုင္းနိုင္ငံ ဗန္ေကာက္ျမိဳ႕(ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုင္းနိုင္ငံမွာ ဂ်ပန္သိမ္းပိုက္မႈ ေအာက္တြင္ ရွိသည္) တြင္ ထူေထာင္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာထူးကို ရယူခဲ့ျပီး ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ုပ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ျမန္မာနိုင္ငံ၏ျမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္သည္ ဂ်ပန္တို႕လက္ေအာက္သို႔ ၁၉၄၂ ခုနွစ္ မတ္လတြင္ က်ေရာက္သြားျပီး (ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း ျမန္မာနိုင္ငံ စစ္ဆင္ေရး၏ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ အျဖစ္) ဂ်ပန္စစ္ဘက္ အုပ္ခ်ုပ္ေရးအဖြဲ႔က တိုင္းျပည္ကို သိမ္းပိုက္လိုက္သည္။
ဇူလိုင္လတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဂ်ပန္တို႔၏ဖိအားေပးမႈအရ ဗမာ့လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (ဘီအိုင္ေအ)အား ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ (ဘီဒီေအ) အျဖစ္ ျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ျပီး ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ခဲ့ေသာ္လည္း ဤအၾကိမ္တြင္ ဗိုလ္မႈးၾကီးေအာင္ဆန္း အျဖစ္သာေနခဲ့သည္။
၁၉၄၄ ခုနွစ္ မတ္လတြင္ သူ့အား ဗိုလ္ခ်ုပ္ရာထူးသို႔ ျပန္လည္ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။ မ်ားမၾကာမီတြင္ ဂ်ပန္နိုင္ငံသို႔ ဖိတ္ေခၚျခင္းခံရျပီး ဂ်ပန္ဧကရာဇ္မွ တက္ေနဝန္းဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဘြဲ႕ကို ခ်ီးျမွင့္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၃ ခုနွစ္ ဩဂုတ္ ၁ ရက္တြင္ ဂ်ပန္တို႕က ျမန္မာနိုင္ငံအား အတုအေယာင္ ေရႊရည္စိမ္လြတ္လပ္ေရး ကိုေၾကညာေပးခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား စစ္ဝန္ၾကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျပီး ၄င္း၏ တပ္မေတာ္ကိုလည္း ဗမာ့အမ်ိဳးသားတပ္မေတာ္ (ဘီအင္ေအ)ဟု ေျပာင္းလဲေခၚေဝၚခဲ့သည္။
သူ၏ ဂ်ပန္တို႕နွင့္ ပူးေပါင္းမႈမွာၾကာၾကာမခံေပ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဂ်ပန္မ်ားေျပာသည့္ လြတ္လပ္ေရးဆိုသည္ကို သံသယဝင္လာသည္။ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားအေပၚ ဆက္ဆံသည့္ ဆက္ဆံေရးကိုလည္း မနွစ္ျမိဳ႕ေပ။
ဂ်ပန္တပ္မ်ားမဝင္ေရာက္မီကပင္ ဖက္ဆစ္တို႕၏ အႏၱရာယ္ကို ၾကိဳတင္သတိေပးခဲ့သည့္ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ သခင္သန္းထြန္း နွင့္ သခင္စိုးတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဂ်ပန္မ်ားအား တိုက္ထုတ္ရန္ အိႏၵိယျပည္ရွိ ျဗိတိသွ်အာဏာပိုင္မ်ားနွင့္ တိတ္တဆိတ္ ဆက္သြယ္ခဲ့ျပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္အစီအစဥ္မ်ားကို ေရးဆြဲခဲ့သည္။
၁၉၄၅ ခုနွစ္ မတ္လ ၂၇ ရက္တြင္ သူသည္ ဘီအင္ေအတပ္ကို ဦးေဆာင္၍ ဂ်ပန္က်ဴးေက်ာ္သူမ်ားအား မဟာမိတ္တို႔နွင့္ ပူးေပါင္းကာ တိုက္ထုတ္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ကို ေတာ္လွန္ေရးေန႔ဟု သတ္မွတ္ခဲ့ျပီး ေနာင္တြင္ စစ္အစိုးရမွ တပ္မေတာ္ေန႕ဟု ေျပာင္းလဲေခၚတြင္ခဲ့ေလသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ျပီးေခတ္

‌ျဗိတိသွ်မ်ား ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာ၍ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတစ္ခုကို ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ခဲ့ျပီး ေနာက္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအဖြဲ့ကို ညီညြတ္ေသာတပ္ေပါင္းစုအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းဖြဲ႔စည္းခဲ့ရာတြင္ ဘီအင္ေအ၊ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္မ်ား ပါဝင္ၾကျပီး ၁၉၄၄ ခုနွစ္ ဩဂုတ္လတြင္ ‘ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ၾကီး’ (ဖဆပလ) အျဖစ္ အသစ္ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။
ဗမာ့အမ်ိုးသားတပ္မေတာ္ကိုလည္း မ်ိဳးခ်စ္ဗမာ့တပ္မေတာ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းခဲ့၍ ဂ်ပန္မ်ားကို တိုက္ထုတ္ျပီးေနာက္ တျဖည္းျဖည္းဖ်က္သိမ္းခဲ့သည္။
၁၉၄၅ ခုနွစ္ စက္တင္ဘာလက သီရိလကၤာတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကႏၵီအစည္းအေဝးမွ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားအရ မ်ိဳးခ်စ္ဗမာ့တပ္မေတာ္သားမ်ားအား ျဗိတိသွ်တပ္မေတာ္ေအာက္ရွိ ဗမာ့တပ္မေတာ္ေအာက္သို႔ သြတ္သြင္းယူခဲ့သည္။ စစ္ျပန္ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ကို ျပည္သူ့ရဲေဘာ္တပ္အျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ အရန္အင္အားျဖင့္ ဖြဲ႔ထားျပီး လူျမင္ကြင္းတြင္ ေျဗာင္က်က် စစ္ေရးေလ့က်င့္ခဲ့ၾကရာ ျဗိတိသွ်အာဏာပိုင္မ်ား၏ အစပိုင္းက မလိုက္ေလ်ာလိုမႈမ်ားကို ျပယ္ေစခဲ့ဟန္တူ၏။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ ဒုတိယစစ္ေဆးေရးမႈးရာထူးကို ကမ္းလွမ္းခဲ့ေသာ္လည္း အရပ္သားနိုင္ငံေရးသမား ဘဝကို သာ ေရွြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၆ ခုနွစ္ ဇန္နဝါရီလတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဖဆပလ အဖြဲ႔၏ ဥကၠဌ အျဖစ္ လြန္ခဲ့ေသာ ေအာက္တိုဘာက ျမန္မာျပည္ အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျပန္လည္ ထူေထာင္ျပီးေနာက္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံရသည္။
စက္တင္ဘာလတြင္ ျမန္မာနိုင္ငံ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ၏ ဒုတိယ ဥကၠဌ အျဖစ္ ျဗိတိသွ်ဘုရင္ခံအသစ္ ဆာဟူးဘတ္ရန႔္မွ ခန္႔ထားျခင္းခံရျပီးေနာက္ ကာကြယ္ေရးနွင့္ နိုင္ငံျခားေရးရာတို့ကို တာဝန္ေပးအပ္ခဲ့သည္။ ရန္႔ နွင့္ ေမာင္ဘတ္တန္တို႔သည္ ယခင္ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ေဟာင္း ဆာေဒၚမန္စမစ္နွင့္ ဝင္စတန္ခ်ာခ်ီတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ‘သစၥာေဖာက္ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္’ ဟု သမုတ္ခဲ့သည္ကို လက္မခံခဲ့ေပ။
ဖဆပလ အဖြဲ႔တြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္မ်ားနွင့္ အမ်ိဳးသားေရးနွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ကို ဦးေဆာင္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ အၾကားကြဲၾကရာမွ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေနရာယူသည္ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ဖဆပလ အဖြဲ႔မွ သခင္သန္းထြန္းနွင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ တို႔ကို ထုတ္ပစ္ခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားျဖစ္ေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျငင္းပယ္ႏိုင္သည့္ ဗီတိုအာဏာမွာ ျဗိတိသွ်၏လက္တြင္ရိွေနေသးသည္။ ၁၉၄၇ ခုနွစ္ ဇန္နဝါရီ ၂၇ ရက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနွင့္ ျဗိတိသွ် ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ကလီမင့္အက္တလီ တို႔သည္ လန္ဒန္ျမိဳ႕တြင္ တစ္နွစ္အတြင္း ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကို ေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာတူစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ျခင္းျဖင့္ သူသည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကို တာဝန္ခံ ရယူေပးခဲ့သူ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
နယူးေဒလီျမိဳ႕၌ တစ္ေထာက္ရပ္နားစဥ္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတြင္ သူက ျမန္မာတို႔သည္ အၾကြင္းမဲ့လြတ္လပ္ေရးကို လိုလားေၾကာင္း ဓနသဟာယ အဆင့္ကို မလိုလားေၾကာင္း ဤအေျခအေနကို ရရွိရန္ အၾကမ္းဖက္သည့္နည္း သို႔မဟုတ္ မဖက္သည့္နည္း သို႔မဟုတ္ နွစ္နည္းစလံုးကို အသံုးျပဳရန္တြန္႔ဆုတ္ေနမည္ မဟုတ္ေၾကာင္းနွင့္ အဆံုးသတ္တြင္ သူသည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္လာရန္ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ္လည္း အဆိုးဆံုးကိုလည္း ရင္ဆိုင္ရန္ျပင္ဆင္ထားေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။
အခ်ိဳ႕က သူ့အား ကရင္လူမ်ိဳးတို႔အား ျဗိတိသွ်တို႔အေပၚတြင္သစၥာရွိမႈ၊ ဂ်ပန္နွင့္ ဘီအိုင္ေအတပ္မ်ားကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္မႈတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ နွိပ္ကြပ္ခဲ့ျခင္းနွင့္ ပတ္သတ္၍ တာဝန္ရွိသည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ေဒၚမန္စမစ္သည္ ဖဆပလ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ လန္ဒန္သို႔ လာေရာက္ရန္ ကိစၥကို ျငင္းပယ္ခဲ့ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား စစ္အတြင္းက သူၾကီးတစ္ဦးကိုကြက္မ်က္မႈနွင့္ အေရးယူရန္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့သည္။
၁၉၄၇ ခုနွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၂ ရက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အျခားတိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားနွင့္ အတူ ပင္လံုညီလာခံတြင္ စည္းလံုးညီညြတ္ေရးေဖာ္ေဆာင္သည့္ သက္ေသအျဖစ္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့သည္။ ဧျပီတြင္ ဖဆပလသည္ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲၾကီးတြင္ ေနရာ ၂၀၂ ေနရာအနက္ ၁၉၆ ေနရာကို ရရွိ အနိုင္ယူခဲ့သည္။ ဇူလိုင္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာနိုင္ငံ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို ရန္ကုန္ရွိ `ဆိုရန္တာဗီလာ´တြင္ က်င္းပခဲ့သည္။

လြတ္လပ္ေရး မရမီ လအနည္းငယ္အလို ၁၉၄၇ ခုနွစ္ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနွင့္ အတူ သူ၏ အစ္ကို ဦးဘဝင္း အပါအဝင္ အသစ္ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ကက္ဘိနက္ဝန္ၾကီး ေျခာက္ဦးတို႔ႏွင့္အတူ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ ခံခဲ့ၾကရသည္။
လုပ္ၾကံမႈမွာ သူ၏ ျပိဳင္ဘက္ျဖစ္သူ ဂဠဳန္ဦးေစာ ၏ လက္ခ်က္ဟု ယူဆရေသာ္လည္း ဦးေစာ၏ တရားခြင္စစ္ေဆးခ်က္မ်ားမွာ သံသယ ျဖစ္စရာမ်ား ေတြ႔ရွိခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ၾကံခံခဲ့ရေသာ္လည္း ထိုစဥ္က လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနေသာ ဦးႏုက တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းမႈမ်ားကို အရွိန္မပ်က္ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သျဖင့္ ၁၉၄၈ ခုနွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္တြင္ ျမန္မာနိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရ ရွိခဲ့သည္။

မိသားစု

၁၉၄၂ ခုနွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္တြင္ ေဒၚခင္ၾကည္္ႏွင့္ ထိမ္းျမားခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေဒၚခင္ၾကည္၏ ညီမျဖစ္သူမွာ သခင္သန္းထြန္း ကြန္ျမဴနစ္ ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါခဲ့ေလသည္။
ေအာင္ဆန္းဦး၊ ေအာင္ဆန္းလင္း၊ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္စသည့္ သား(၂)ေယာက္၊ သမီး(၁)ေယာက္ ထြန္းကားခဲ့သည္။သူ၏ ဒုတိယေျမာက္ သားျဖစ္သူ ေအာင္ဆန္းလင္းမွာ ၈ နွစ္သား အရြယ္တြင္ ေနအိမ္ျခံ၀န္း အတြင္းရွိ ေရကန္၌ ေရနစ္ေသဆံုးခဲ့သည္။ သားအၾကီးဆံုး ျဖစ္သူ ဦးေအာင္ဆန္းဦးေအာင္ဆန္းဦးမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဇနီးေဒၚခင္ၾကည္သည္ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၇ ရက္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။

ဗိုလ္္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား အမ်ားစု သက္၀င္ယံုၾကည္သည့္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၁၉၃၅ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ ဂႏၶေလာက မဂၢဇင္းတြင္ Burma and Buddhism ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးသားခဲ့ေလသည္။
အသက္ (၂၀)အ႐ြယ္က အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားခဲ့သည့္ ထိုေဆာင္းပါးထဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ‘ဗုဒၶဘာသာ၏ အႏွစ္သာရမွာ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္၍ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးနည္း ျဖစ္သည္။
ထိုနည္းမွာလည္း ေကသမုတၱိသုတ္ေခၚ ကာလာမသုတၱန္လာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏ ေဟာၾကားခ်က္ျဖစ္သည္၊ ထိုေဟာၾကား ခ်က္မွာ အယူ၀ါဒတခု၏ အမွားအမွန္ကို ဆံုးျဖတ္ရာတြင္ တဆင့္ၾကားမွ်ျဖင့္လည္း ဟုတ္ၿပီ မွန္ၿပီဟု လက္မခံသင့္၊ မိ႐ိုးဖလာ အယူ၀ါဒျဖစ္၍လည္း လက္မခံသင့္၊ ဤအရာသည္ ဤသို႔ျဖစ္သကဲ့ဟူေသာ ေကာလာဟာလျဖင့္လည္း လက္မခံသင့္၊ က်မ္းဂန္စာေပႏွင့္ ညီၫြတ္သည္ဆို႐ံုႏွင့္လည္း လက္မခံသင့္၊ မိမိတို႔ ယံုၾကည္ထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ စကားျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ ပုဂၢိဳလ္စြဲျဖင့္လည္း လက္မခံသင့္၊ မိမိတို႔ ေလးစားေသာ ဆရာ၏ စကားျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ ဆရာစြဲျဖင့္လည္း လက္မခံသင့္ဘဲ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ကာ လက္ေတြ႕လုပ္ၾကည့္၍ အက်ဳိးရွိသည့္ အယူ၀ါဒ (၀ိဘဇၥ၀ါဒ)ကိုသာ လက္ခံရမည္ ဆိုသည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဘာသာ၏ အႏွစ္သာရျဖစ္ေသာ အထက္ေဖာ္ျပပါ ၀ိဘဇၥ၀ါဒကိုသံုး၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ တိုးတက္ၾကီးပြားေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္သြားၾကရန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုး၏ အဓိကတာ၀န္ ျဖစ္သည္’ ဟူ၍ ဗုဒၶဘာသာအေပၚ သူ၏ အျမင္ႏွင့္ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ ေရးႏွင့္ တိုးတက္ႀကီးပြားေရးအတြက္ ဗုဒၶဘာသာ၏ အႏွစ္သာရကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးႏိုင္ေၾကာင္း ဓမၼဓိဌာန္က်က် ေဆြးေႏြးတင္ျပထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အႏုပညာ

စာေရးဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာက သူ၏ ‘႐ုပ္ပံုလႊာ’ အဖြဲ႕အႏြဲ႕တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ‘ေအာင္ဆန္း (သို႔မဟုတ္) အ႐ိုင္း’ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့သည္ကို ဖတ္ရဖူးသည္။
ဆရာဒဂုန္တာရာက သူ၏ ႐ုပ္ပံုလႊာအဖြဲ႕တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရး အေၾကာင္းကိုသာ အစဥ္အျမဲ ေတြးေတာေနၿပီး က်န္သည့္အရာမ်ားကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေနတတ္ပံု၊ လူ႐ိုင္းတဦးႏွင့္ ပံုပန္းသ႑ာန္တူကာ ဆက္ဆံရခက္ၿပီး ဂြတီးဂြက် ႏိုင္လွပံု၊ သူ ယံုၾကည္ရာကို စိုက္လိုက္မတ္တတ္ႏွင့္ တဇြတ္ထုိး လုပ္တတ္ပံု၊ သို႔ေသာ္ သူ႔တြင္ အႏုပညာဓာတ္ခံရွိပံု စသည္တို႔ကို ရသဟန္ႏွင့္ လွလွပပ ျခယ္မႈန္းခဲ့ေလသည္။
ထို႐ုပ္ပံုလႊာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ကိုဖတ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ‘ကိုေဌးၿမိဳင္ ေျပာသေလာက္လည္း ငါမ႐ိုင္းေသးပါဘူးကြာ’ ဟု သူ၏ ကိုယ္ရံေတာ္ ဗိုလ္ထြန္းလွကို ရယ္ေမာကာ ေျပာခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတပုဒ္တြင္ ဖတ္ရဖူးသည္။
ထို႔အျပင္ အလကၤာေက်ာ္စြာ ၿမိဳ႕မၿငိမ္း၏ ‘သက္ေ၀’၊ ‘ကၪၥန’ သီ ခ်င္းမ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွစ္သက္ပံု၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အတြက္ ရွမ္းျပည္သို႔အသြား အင္းေလးကန္ထဲ ေလွစီးေနစဥ္ ‘ေလွကေလးကို ေလွာ္မည္ … ေဘးမသမ္းဘဲ ေအးခ်မ္းေတာ့မည္ …’ ဆိုသည့္ အဆိုေတာ္ ဒုိရာသန္းေအး၏ သီခ်င္းအား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ညည္းတြားပံုတို႔ကို ဖတ္ရသည့္အခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ မအားလပ္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေနလင့္ကစား သူ၏ ရင္ထဲ၌မူ အႏုပညာဓာတ္အျပည့္ ကိန္းေအာင္ေနေၾကာင္း အထင္အရွား ေတြ႕ရေလသည္။
‘ဗမာအက၊ ဗမာဂီတေတြဟာ ဟိုဘက္က လွည့္လာတာေတြရွိတယ္။ ဒါေတြကို စံုစမ္းရမယ္။ အာရွတိုက္သားေတြ တဦးနဲ႔တဦး ဘယ္လို ဆက္စပ္မႈ ရွိတယ္ဆိုတာ ေလ့လာရမယ္၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း အႏုပညာသမားပါဗ်ာ’ ဟူ၍လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစကားကို ေထာက္႐ႈျခင္းျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အႏုပညာအေပၚ စိတ္၀င္တစားရွိပံုႏွင့္ အႏုပညာသမားအျဖစ္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားခ်င္ပံုကို ရိပ္စားမိၿပီး လူသားတုိင္းအေပၚ အႏုပညာ၏ ညႇိဳ႕ငင္ဖမ္းစားမႈအား ႀကီးမားပံုကို ဆက္စပ္ ေတြးေတာေနမိပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ပညာေရး

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ပညာႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူျမင္သည့္ အဓိပၸာယ္ကိုလည္း သူ၏ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိတြင္ ရွင္းျပခဲ့ရာ အလြန္ပင္ မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္းသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ‘ပညာသည္ စာအုပ္မ်ားထဲ၌သာ ရွိသည္မဟုတ္။
စာအုပ္မ်ားကို ေက်ာ္၍ ျမင္စြမ္းႏိုင္ျခင္းကို ေဆာင္ႏိုင္ရေပမည္။ ပညာသည္ လူ၏ ရာဇ၀င္ကိုသာ ျပဳျပင္တိုးခ်ဲ႕႐ံုသည္မဟုတ္။ လူ၏ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အယူအဆမ်ားကိုလည္း တိုးတက္ေစရမည္။ ရာဇ၀င္သိ႐ံုသာ မဟုတ္၊ ရာဇ၀င္ကို ဖန္တီးႏိုင္ေစရမည္။
ေလာကဓာတ္ပညာကို သိ႐ံုသာမဟုတ္၊ ေလာကဓာတ္ပညာကို တိုးခ်ဲ႕ ႏိုင္ေစရမည္။ ေလာကအေၾကာင္းကို နားလည္ေစသာမဟုတ္၊ သည့္ထက္ေကာင္းေသာ ေလာကကို ဖန္ဆင္းႏိုင္ ေစရမည္။ ေလွနံဓားထစ္ဆိုေသာ အလုပ္၊ အေျပာ၊ အေတြးတို႔မွာ ပညာ၏ အဓိပၸာယ္ ဆန္႔က်င္ဘက္ေပတည္း’ ဟု အျမင္က်ယ္စြာ ရွင္းျပခဲ့ေလသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ စာေပ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူရိယ မဂၢဇင္းတြင္ အညာသားေလး ကေလာင္နာမည္ႏွင့္ စာေရးသားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ တိုင္းျပည္၏ ဦးစားေပး လိုအပ္ခ်က္အရ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္၊ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ လုပ္ေနရေသာ္လည္း သူအမွန္တကယ္ ျဖစ္ခ်င္သည့္ အာသီသမွာ စာေရးဆရာဘ၀ ျဖစ္သည္။
၁၉၄၇ခုႏွစ္ ေမလ (၃၀)ရက္ေန႔တြင္ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းလမ္းရွိ ဖဆပလဌာနခ်ဳပ္၌ ျပဳလုပ္ေသာ သတင္းစာဆရာမ်ား အစည္းအေ၀းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ‘လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ အခ်ိန္အထိေတာ့ က်ဳပ္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရအံုးမွာဘဲ၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးလို႔ ပါတီတိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က မပါခ်င္ဘူး။ ေဘးဖယ္ေနမယ္။ သူမ်ားေတြလုပ္တာ ထုိင္ၾကည့္ၿပီး စာအုပ္ေရးမယ္’ ဟူ၍ သူ၏ ခ်င္ျခင္းကို ဖြင့္ဟေျပာၾကားခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ထိုေျပာစကားသည္ ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းသလို ၀မ္းနည္းဖြယ္လည္း ေကာင္းလွသည္။ ၀မ္းသာစရာေကာင္းသည္က စာေရးဆရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထံမွ ယူ၍ မကုန္ခန္းႏိုင္သည့္ စာေပဗဟုသုတ ဟင္းေလးအိုးႀကီး ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရမည္ကိုျဖစ္ၿပီး ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို အရည္အခ်င္း ျပည့္၀သည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းတေယာက္ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွ ေဘးဖယ္ေနခ်င္ေလာက္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြၾကားမွာ အတိုက္အခုိက္ေတြ၊ စားခြက္လုမႈေတြ၊ ေနာက္ေက်ာ ဓားႏွင့္ ထိုးမႈေတြ၊ တိုင္းျပည္ ေကာင္းစားေရးထက္ ကိုယ့္အုပ္စု၊ ကိုယ့္ပါတီ အာဏာရေရး ေကာင္းစားေရးအတြက္သာ ဦးတည္လုပ္ေဆာင္မႈေတြ ရွိလာမည္ကို ႀကိဳတင္ျမင္ေတြ႕ေန၍လားဟု ေတြးစရာ ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မကြယ္လြန္မီ အခ်ိန္အထိ ႏိုင္ငံေရး၊ ပညာေရး၊ စစ္ေရး၊ ေလာကီေရးရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားစြာကို ေရးသားခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရးသားခဲ့သည့္ စာမ်ားတြင္ သူ၏ တိက်ရွင္းလင္း အားေကာင္းေသာ စကားေျပ အေရးအသားႏွင့္ ဦးတည္ခ်က္ေရာက္ေအာင္ ထိထိမိမိ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေရးသားတတ္ပံုကို အားက်အတုယူဖြယ္ ေတြ႕ရသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ထုတ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ ဂုဏ္ျပဳေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္စာေပ’ ဟူေသာ ေဆာင္းပါးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေခတ္မီမီ ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္တတ္ပံုကို အထင္အရွား ေတြ႕ရသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ‘တကမၻာလံုးဟာ ယခုအခါ ေခတ္ေျပာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္အခါႀကီး ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ကမၻာႀကီးနဲ႔အတူ ေခတ္ေနာက္မက်ေအာင္ လိုက္ၾကစုိ႔။ ကမၻာ့ဇာတ္ခံု ႀကီးမွာ ကမၻာ့ေတးသံလိုက္၍ ကႏိုင္တဲ့ ဗမာျပည္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးျပဳျပင္ၾကစို႔။ ဗမာျပည္ႀကီးကို လြတ္လပ္ၿပီး တိုးတက္ထြန္းကားတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ ႀကိဳးစားၾကစို႔။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး စစ္သားေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေရာ၊ စာေရးဆရာေရာ၊ သတင္းစာဆရာေရာ၊ ဗမာတမ်ဳိးသားလံုး ယခုေျပာတဲ့အတိုင္း ေခတ္ေျပာင္း အလုပ္ကို တူၿပိဳင္ၿပိဳင္ လုပ္ကိုင္ၾကပါစို႔’ ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး

တိုင္းျပည္တြင္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေတြးတတ္ေခၚတတ္ စဥ္းစားတတ္သည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ မရွိမွ သူတို႔ အာဏာတည္ျမဲေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ဟု စစ္အာဏာရွင္ေတြ ေတြးပံုေပၚသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေန၀င္း လက္ထက္မွ ယေန႔အာဏာရွင္ ဗိုလ္သန္းေ႐ႊ လက္ထက္အထိ ျမန္မာျပည္တြင္ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ဳိးဆက္ျပတ္ေအာင္ စနစ္တက် လုပ္ေဆာင္ခဲ့၊ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
အာဏာရွင္တို႔က ႏိုင္ငံေရးသမား ဆိုသည္ကို ေခြးေလွးၾကမ္းပိုးဟု လူၿပိန္းေတြက ျမင္လာေအာင္၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေဆာင္ျခင္းကို လူညစ္ပတ္ေတြ အလုပ္ဟု ထင္ျမင္ေအာင္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကမူ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ထြန္းကားေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းေတြ မ်ားမ်ားရွိဖို႔ လိုအပ္ပံု၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေဆာင္ျခင္း၏ မြန္ျမတ္ပံုတို႔ကို ၁၉၄၀ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ ဒဂုန္မဂၢဇင္း၌ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ‘ႏိုင္ငံေရးအမ်ဳိးမ်ဳိး’ ဟူသည့္ ေဆာင္းပါးတြင္ အရိပ္အႁမြက္ ထည့္သြင္း ေရးသားခဲ့သည္။
ထိုေဆာင္းပါးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ‘အစိုးရဟု ျဖစ္ေပၚလာစဥ္ကပင္ လူေတြ တရားမေစာင့္ႏိုင္၍ ျဖစ္၏။ လူေတြသာ တရားေစာင့္ႏိုင္လွ်င္ အစိုးရ ရွိေတာ့မည္မဟုတ္။ ဤကား ဗမာ့က်မ္းဂန္ေတြ၌ပင္ ရွိ၏။ လူေတြတရား မေစာင့္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းမွာလည္း ေလာဘတရားေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေလာဘတရား ျဖစ္ျခင္းမွာလည္း ပုဂၢလိက ပစၥည္းေပၚလာသျဖင့္ ငါ့ဟာ၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ျခံ စသျဖင့္ ငါတည္းဟူေသာ သကၠာယဒိဌိ အရင္းခံသည့္ ေလာဘ၊ ထိုေလာဘေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ေဒါသ၊ ထိုေလာဘ ေဒါသမီးတို႔ေၾကာင့္ ေမာဟတည္းဟူေသာ မသိမလိမၼာ မိုက္မဲမႈျဖစ္လာ၏။’

‘ဦးဘေဘႀကီး ေျပာသလို ညစ္ပတ္တဲ့ အလုပ္လား ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကိုလည္း ေျဖလို၏။ ဦးသိန္းေမာင္ႀကီးကေတာ့ ၀န္ခံသြားရွာၿပီ။ ညစ္ပတ္တယ္တဲ့ သူေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဟု ေျဖခဲ့ၿပီ။ ေတမိမင္း အားက်လို႔ ထင္၏။ ယခုေတာ့ ဆြဲခ်ေခၚတဲ့ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္မွာ ႏိုင္ငံေရးသည္ ေလာကီေရးပင္ျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံေရးမွာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားမဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေလာကီရွိမွလည္း ေလာကုတ္ရွိႏိုင္၏။ ေလာကုတ္ရွိမွလည္း ေလာကီ တည္ႏိုင္၏။ အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏိုင္၏။

လူေတြသည္ ျပဳျပင္လို႔ရ၏။ ျပဳျပင္လို၏။ တိုးတက္လို၏။ ဤအခ်က္မွာ ထင္ရွားေနေပၿပီ။ စင္စစ္ႏိုင္ငံေရးမွာ ထိုျပဳျပင္ တိုးတက္လိုသည့္ ပင္မတရားႀကီးတရပ္ပင္ ျဖစ္၏။ ထိုတရားကား ေလာကီနိဗၺာန္ကို ေနာက္ဆံုးရည္မွန္းေပ၏။ ထို၌ေၾကာင့္ အဘယ္မွာလွ်င္ ညစ္ပတ္ရေပမည္နည္း’ ဟု ျပတ္ျပတ္သားသား ေရးသားခဲ့သည္။

ထိုေဆာင္းပါးထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေဆာင္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ‘မိမိကိုယ္ကို နာမည္ႀကီးေအာင္၊ ႂကြယ္၀ေအာင္ လုပ္တတ္သည္မွာ ႏိုင္ငံေရးမဟုတ္။ တိုင္းျပည္ေကာင္း ေအာင္လုပ္တတ္မွ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္၏’ ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က သတိေပး ေရးသားခဲ့ေသး၏။

ထို႔အျပင္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေဆာင္ရာ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စိတ္ေစတနာ သန္႔စင္ပံုကို ပင္လံုညီလာခံ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပၿပီးစီးခဲ့သည့္ အထိမ္းအမွတ္ ညစာစားပြဲတြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ရင္တြင္းလာ စကားကို ေထာက္႐ႈၿပီး သိျမင္ႏိုင္သည္။ ထိုညစာစားပြဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ‘ကြၽန္ေတာ္ ဒီကို ေရာက္လာတဲ့ကိစၥ နားလည္တာ တခုရွိပါတယ္။ ဘာလဲဆိုရင္ ဗမာျပည္ႀကီး လြတ္လပ္ေစခ်င္တယ္၊ ညီၫြတ္ေစခ်င္တယ္၊ ႀကီးပြားေစခ်င္တယ္ သည္ဟာပါဘဲ။ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေအာင္၊ ညီၫြတ္ေအာင္၊ ႀကီးပြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာကို လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀)ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ႀကိဳးစားလာပါတယ္။ ေနာင္လဲ ႀကိဳးစားပါဦးမယ္။ လံုးလံုးလြတ္လပ္တဲ့ကိစၥ ၿပီးျပတ္သည္အထိ ႀကိဳးစားပါမယ္’ ဟု ရင္ထဲတြင္ရွိသည့္အတိုင္း အ႐ိုးသားဆံုး ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လူဘ၀တြင္ ေနထိုင္သြားသည့္ အခိုက္အတန္႔ေလး အတြင္း၌ မွတ္ေက်ာက္မ်ားစြာ အတင္ခံႏိုင္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္မႈ၊ ရဲရင့္မႈ၊ ယုံၾကည္သည့္အတိုင္း ေျပာဆိုလုပ္ေဆာင္မႈ၊ ကိုယ္က်င့္သီလ ေကာင္းမြန္မႈ၊ ရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္မာမႈ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်ရာတြင္ ျပတ္သားမႈ၊ မွန္ကန္သည့္ ဦးေဆာင္မႈကို ေပးႏိုင္မႈ၊ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို မေၾကာက္မ႐ြံ႕ ေနာက္မတြန္႔ဘဲ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ေဆာင္တတ္မႈ၊ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအေပၚ စိတ္ေစတနာ ႀကီးမားမႈ၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံလိုစိတ္ အျပည့္ရွိမႈ၊ ႏိုင္ငံေရးကို ႏံွ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ေလ့လာၿပီး လက္ေတြ႕က်က် အေျဖရွာႏိုင္မႈ၊ အနာဂတ္ကို ႀကိဳျမင္တတ္ၿပီး အရွည္သျဖင့္ ေတြးေခၚလမ္းျပေပးႏိုင္မႈ … စသည့္ အရည္အခ်င္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာႏွင့္ လူဘ၀ကို ျဖတ္သန္းသြားခဲ့သည္။ ။

ဘ၀နိဂံုး

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ အတြင္းဝန္မ်ား႐ံုး၌ ႏုိင္ငံေရးတြင္ အလြန္ အေရးပါေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး မ်ား ရဲေဘာ္ကိုေထြး (အာဇာနည္ ကိုးဦး)တို႔ႏွင့္အတူ လုပ္ၾကံျခင္းခံခဲ့ရျပီး က်ဆံုးခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ စကားမ်ား

* ဗမာက တစ္မ်ိဳး ၊ ကရင္က တစ္ဖံု ၊ ရွမ္း ၊ ကခ်င္ ၊ ခ်င္းတို႔က တစ္ျခား အကြဲကြဲ အျပားျပား လုပ္ေနၾကရင္ အက်ိဳးရွိမွာ မဟုတ္ဘူး ။ စုေပါင္း လုပ္မွသာ အက်ိဳး ရွိႏိုင္မယ္။

(၁၉၄၇ ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ ရက္ ၊ ပင္လံုမိန္႔ခြန္း)


* လူႀကီးဆုိတာ အသက္ႀကီးတာကို ဆိုလိုတာလား ။ မဟုတ္ဘူး ။ အသက္မႀကီးေပးမယ့္ လုပ္တဲ့ အလုပ္ႀကီးရင္ လူႀကီးပဲ။

(၁၉၄၄ ၊ မတ္ ၁၄ ၊ ဗိုလ္သင္တန္း ေက်ာင္းဆင္းမိန္႔ခြန္း)


* ေဟ့ ... ေသလဲ ဗမာပီပီ ဇာတိမာန္ႏွင့္ ေသႀကပါ .. ရန္သူကို မိမိလက္အားေနရင္ လက္ႏွင့္ထိုး၊ ေၿခအားေနရင္ ေၿခနဲ႔ကန္ပါ ..။ ေနာက္ဆံုး ပါးစပ္အားေနလွ်င္ ပါးစပ္ႏွင့္ ကိုက္ၿပီးမွ ရဲရဲေသၿပလိုက္ႀကတာေပါ့ ...။

(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္တို႔ ေဟနန္ကြၽန္းတြင္ ဂ်ပန္မ်ားက စစ္ပညာသင္ေပးေနႀကစဥ္ ဂ်ပန္တို႔က ၄င္းတို႔အား အားလံုးေဖ်ာက္ဖ်က္မည့္ အေၿခအေနမ်ိဳးကို ႀကံဳေတြ႔ေနႀကရစဥ္)


* ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔ တဖြဲ႔တည္း မဟုတ္ပဲ သခင္ဂိုဏ္းႀကီးႏွစ္ခုၿဖစ္တယ္၊ အနာဂတ္ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမွာ ဒီသံုးက်ိပ္ ညီညြတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒါမွ လူငယ္မ်ားၿဖစ္တဲ့ သခင္ဂိုဏ္း ႏွစ္ဂိုဏ္းလံုး ညီညြတ္မယ္။ ဒါမွ လူမ်ားစုကို ကိုယ္စားၿပဳမဲ့လူေတြ တကယ္လဲ အလုပ္လုပ္ႀကမဲ့ လူငယ္ေတြ ညီညြတ္မယ္။ ဒါမွ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဟာ ခုိင္မာေတာင့္တင္းမယ္။
စစ္ထြက္ႀကတာေပါ့၊ ေရွးေရွးတုန္းက ဗမာ့တပ္ေတြ စစ္ထြက္ႀကတာ တနသာၤရီကို ေလွႀကီးေတြနဲ႔ ေရေႀကာင္းလႊင့္ႀကေတာ့ တခ်ိဳ႕က ေရေႀကာင္းမွားၿပီး ရခိုင္ၿပည္ဘက္ ေရာက္လိုေရာက္ၿဖစ္ႀကတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေရာက္တဲ့ေနရာက ဆက္ၿပီး ၿဖစ္သလို လုပ္ႀကတာေပါ့ ... ။

(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ယိုးဒယားတြင္ တပ္မ်ားစုႀကၿပီး တပ္စစ္ေႀကာင္း အသီးသီးထြက္ရန္ စီစဥ္ႀကစဥ္ ဖာပြန္စစ္ေႀကာင္း ခ်ီတက္ရန္ တာ၀န္က်သူ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ကန္ေတာ့ေသာအခါ)


* ခင္ဗ်ားတို႔ရႊာကို ေရွးယခင္တုန္းက ယံုမိတယ္၊ ဘာ့ေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆရာစံထတုန္းကလဲ ထထႀကြႀကြရိွတဲ့ ရြာတရြာလို႔ အသိအမွတ္ၿပဳခဲ့တယ္၊ မွင္နီ အ၀ိုင္းခံခဲ့ရတယ္၊ ခုေတာ့ က်ဳပ္အထင္ႀကီးသေလာက္ မဟုတ္တာ ေတြ႔ရတယ္ ...။

(ပဲခူးခရိုင္ ေ၀ါအပိုင္ အညာစုရြာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရာက္၍၊ ရဲေဘာ္ ၃၇ ေယာက္စုရန္ေၿပာရာ ရပ္ရြာထဲက တုတ္တုတ္မလွဳပ္ႀက၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက)

http://komoethee.blogspot.com/ မွ ကူးယူတင္ျပပါသည္။

၀ါဒ အယူ စစ္တမ္း

ဘာသာ၀ါဒ၊ မတူၾက၍၊ 

ေလာကအတြင္း၊ ျငင္းခုန္းျခင္းျဖင့္၊

ဆင္းရဲ႕ဒုကၡ၊ ေရာက္ကုန္ၾက၏။

၀ါဒအယူ၊ မွားခဲ႔မူကား၊

ဆူဆူ ဗုဒၶ၊ ကယ္မရသည့္၊

ေလး၀ပါယ္ဘုံ၊ ေဘးေတြ႔ႀကဳံလိမ့္။

ေစ႕စုံ ဉာဏ္ျဖင့္၊ ေမွ်ာ္ေထာက္ခ်င့္ကာ -

တဆင့္ ၾကား သိ၊ မိရုိး ဖလာ၊

ေကာလာဟလ၊ က်မ္းစာမွ်ႏွင့္၊

ႀကံဆ နည္းမွီ၊ ဆီေလ်ာ္ သုံးသပ္၊

ယူခ်င္းထပ္၍၊ ယုံအပ္သူပဲ၊

ဆရာ စြဲျဖင့္၊ လႊဲပုံစိတ္ခ်၊

မယူၾကလင့္။

ဒိ႒ က်င့္ႀကံ၊ မွား မွန္ ေကာင္း ဆုိး၊

သိေအာင္ ႀကိဳး ဟု၊ မ်ိဳး ကာလာမ၊

ေဟာညႊန္ျပ၊ ၀ါဒ အယူစစ္တမ္းေပ။

ဆဲလ္ဖုန္း၏ အႏၱရာယ္မ်ား(၁)

ယေန႔ကမၻာမွ မရွိမျဖစ္ ဆဲလ္ဖုန္းမ်ား၏ မသိမျဖစ္အႏၱရာယ္မ်ား(၁)

သီဟသစ္(ေဆး-၂) Mutdfan.com မွာ တင္ထားတာေလးကုိ စာဖတ္သူတုိ႕အတြက္ မွ်ေ၀လုိက္တာပါ။

ယေန့ကမၻာ၏ ဖြံ႔ျဖိဳးျပီးနိုင္ငံမ်ားတြင္ တစ္ကိုယ္ရည္ဆဲလ္ဖုန္း သံုးစြဲမွဳႏွဳန္းမ်ား တစ္စကၠန့္တြင္ တစ္လံုးႏွဳန္းျဖင့္ ျမင့္မားလာေနသည္ဟု ကိန္းဂဏန္းမ်ားအရ သိရသည္။ ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲနိုင္ငံမ်ားတြင္လည္း ဤမွ်ေလာက္ မဟုတ္သည့္တိုင္ေအာင္ ဆဲလ္ဖုန္းမ်ားကို တြင္က်ယ္စြာ သံုးစြဲေနၾကျပီျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ ဆဲလ္ဖုန္းမ်ားသည္ လူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္ လြန္စြာ အေရးပါလာသည္ႏွင့္အမွ် ၄င္းတို႔၏ လွ်ပ္စစ္သံလိုက္လွိဳင္း ထုတ္လႊတ္မွဳသည္ လူသားမ်ား၏ က်န္းမာေရးအေပၚ ထိခိုက္ေစမွဳမ်ား ရွိလာသည္ကို ဆဲလ္ဖုန္းမ်ား ေပၚျပီး မေရွးမေႏွာင္းကတည္းက ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကေသာ္လည္း စိုးရိမ္ရမည့္ အေနအထား သိပ္မရွိဟု ထင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုႏွစ္ပိုင္းေတြ႔ရွိမွဳမ်ားအရမူ သိသိသာသာ စိုးရိမ္ရမည့္အေနအထား၊ ဆဲလ္ဖုန္းသံုးစြဲမွဳကို သတိႏွင့္ သံုးစြဲသင့္သည့္ အေနအထား ရွိေၾကာင္း ေတြ႔လာရသည္။

မၾကာေသးမီက အေမရိကန္ ဆီးနိတ္လႊတ္ေတာ္မွ ဆဲလ္ဖုန္းေရရွည္ သံုးစြဲမွဳႏွင့္ တံေတြးဂလင္း အက်ိတ္ (Salivary Gland Tumor) မ်ား ဆက္စပ္မွဳ ရွိသည္ ဆိုေသာ အခ်က္အေပၚ သက္ေသမ်ားႏွင့္ ၾကားနာစစ္ေဆးမွဳမ်ား ျပဳလုပ္ျပီး အတည္ျပဳ ေၾကျငာလိုက္ျပီ ျဖစ္သည္။

ထို့ျပင္ ေနာက္ထပ္ ေတြ႔ရွိလာရေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ခါးတြင္ မိုဘိုင္းဖုန္းခ်ိတ္ထားျခင္းသည္(မည္သည့္အိတ္ႏွင့္ ထည့္ထားသည္ ျဖစ္ေစ) အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် တင္ဆံုရိုးေခြ၏ အရိုးက်စ္လ်စ္သိပ္သည္းမွဳ (Bone Density) ကို ေလွ်ာ့က်ေစျပီး အရိုးပြေစသည္ ဆိုေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။

ဤအခ်က္သည္ အႏၱရာယ္ၾကီးလွေပသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တင္ဆံုရိုးေခြ အတြင္းတြင္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရး အတြက္ လြန္စြာအေရးၾကီးေသာ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းမ်ား ျဖစ္သည့္ ေက်ာက္ကပ္၊ ဆီးအိမ္၊ အူမၾကီးႏွင့္ မ်ိဳးပြားအဂၤါမ်ား ရွိသည္။

ထိုအဂၤါမ်ား အနီးတြင္ ဆဲလ္ဖုန္းကြန္ရက္၏ ေရဒီယိုသံလိုက္လွိဳင္း ျဖာထြက္မွဳကို တစ္ေန့တစ္ေန့ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ စုဆံုထားေစလွ်င္ ေရရွည္တြင္ ကင္ဆာေရာဂါမ်ား၊ ေရာင္စဥ္လွိဳင္း ျဖာထြက္မွဳေၾကာင့္ ဆဲလ္မ်ား ပ်က္စီးကာ စြမ္းေဆာင္ရည္ က်ျခင္းတို႔ ျဖစ္လာနိုင္သည္ဟု ကမၻာ့က်န္းမာေရး ပညာရွင္မ်ားအားလံုးက တညီတညြတ္တည္း အဆိုျပဳၾကသည္။

ထို႔အျပင္ ဆဲလ္ဖုန္းတာ၀ါတိုင္မ်ား၏ အနီးအနားတြင္ ပ်ားႏွင့္ အခ်ိဳ႕အင္းဆက္မ်ား အသိုက္အအံု ျပဳ၍ ေရရွည္ မရွင္သန္နိုင္ေၾကာင္း ျပီးခဲ့ေသာ ေအာက္တိုဘာလက ေလ့လာ ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ဖြံ႔ျဖိဳးစည္ပင္ေနေသာ ပ်ားအံုမ်ား အနားတြင္လည္း ဆဲလ္ဖုန္းမ်ားထား၍ စမ္းသပ္ၾကည့္ရာ လုပ္သားပ်ားမ်ား၏ အာရံုေၾကာစနစ္ကို ဆဲလ္ဖုန္း၏ သံလိုက္လွိဳင္းမ်ားက ေႏွာင့္ယွက္ၾကေသာေၾကာင့္ လုပ္သားပ်ားမ်ား ပ်ားအံုဆီ ျပန္မလာနိုင္ေတာ့ျခင္း၊ မသန္စြမ္းေတာ့ျခင္း၊ ပ်ားဘုရင္မ၏ ဥ ဥႏွဳန္း က်ဆင္းသြားျခင္း စသည့္အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ပ်ားအံုမ်ားသည္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္ သြားေၾကာင္း ေတြ႔ရွိ အတည္ျပဳနိုင္ခဲ့သည္။

ဤသို့ေသာ ရလဒ္မ်ားေၾကာင့္ လူသားမ်ား၏ က်န္းမာေရးအေပၚ ဆဲလ္ဖုန္းကြန္ရက္မ်ား၏ ဆိုးက်ိဳး သက္ေရာက္မွဳမ်ားကို ပညာရွင္မ်ား ဆက္လက္ ေလ့လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါ ဆဲလ္ဖုန္းတာ၀ါတိုင္မ်ားႏွင့္ နီးရာတြင္ ေနထိုင္သူမ်ား၊ ဆဲလ္ဖုန္းအလြန္အကၽြံ သံုးစြဲသူမ်ားတြင္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္လြယ္ျခင္း၊ ညဖက္ ေကာင္းစြာ အိပ္မေပ်ာ္ျခင္း၊ အျမင္အာရံုႏွင့္ အၾကားအာရံု ယိုယြင္းျခင္း တို့ရွိေနေၾကာင္း စမ္းသပ္ ေတြ႔ရွိရသည္။

ထိုသူမ်ားကေတာ့ မိမိတို့ ဤသို့ခံစားေနရသည္မွာ ဆဲလ္ဖုန္း၏ ေရဒီယိုလွိဳင္း ျဖာထြက္မွဳ မ်ားေၾကာင့္ဟု ေယာင္၍ပင္ ေတြးမိၾကမည္ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္လည္း ထိုနည္းတူပင္ ျဖစ္ေပမည္။

ဆဲလ္ဖုန္း၏ ျဖစ္ခဲေသာ္လည္း ျပင္းထန္ဆိုးရြားလွသည့္ ေရာဂါၾကီးတစ္ခုမွာ ဦးေႏွာက္အက်ိတ္ကင္ဆာ (Brain Tumor) ျဖစ္သည္။ ဤသို့ လြန္စြာအသံုး၀င္ေသာ တစ္ကိုယ္ရည္သံုး မိုဘိုင္းဖုန္းေလးမ်ား၏ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အႏၱရာယ္ အေၾကာင္းကို မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ မတည္ေငြမပါဘဲ ကိုယ္ပိုင္ရန္ပံုေငြျဖင့္ ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္က်ခံကာ ဆဲလ္ဖုန္းထုတ္လုပ္မွဳလုပ္ငန္းရွင္မ်ားအသင္း (CTIA) က သုေတသန ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကမၻာသူ ကမၻာသားမ်ား သိရွိခြင့္ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုေလ့လာမွဳမွ အတည္ျပဳေပးခဲ့ေသာ တိက်ေသခ်ာသည့္ ရလဒ္မ်ားမွာ---

(၁)ဆဲလ္ဖုန္းသံုးသူမ်ားသည္ အျခားသူမ်ားထက္ပို၍ ဦးေႏွာက္အက်ိတ္ ျဖစ္နိုင္စြမ္း ပိုမ်ားသည္ ဆိုရာတြင္လည္း ဖုန္းအျမဲတမ္းကပ္၍ ေျပာေသာ ဦးေႏွာက္ဖက္ျခမ္းက အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္ဆိုေသာ ရလဒ္က အထင္ရွားဆံုး သက္ေသ ျဖစ္သည္။

(၂)ဆဲလ္ဖုန္းေန့စဥ္ ၆ႏွစ္ႏွင့္အထက္ အသံုးျပဳသူမ်ားသည္ acoustic neuroma ေခၚ အၾကားအာရံုေၾကာ တြင္ျဖစ္ေသာ အက်ိတ္ ျဖစ္နိုင္ရန္ အခြင့္အလမ္း လြန္စြာမ်ားသည္။

(၃)မိုဘိုင္းဖုန္းသံုးစြဲသူခ်င္း အတူတူပင္လွ်င္ လက္ကိုင္ဖုန္းသံုးစြဲသူမ်ားက ကားဖုန္းအသံုးျပဳသူမ်ားထက္ ပို၍ အႏၱရာယ္ၾကီးသည္။ (အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကားဖုန္းက နားၾကပ္(သို့) စပီကာႏွင့္ ေျပာရျပီး ဖုန္းအိမ္က ေခါင္းႏွင့္ကပ္၍ ေျပာျခင္းမဟုတ္ေသာ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္)

ထိုရလဒ္မ်ားအျပင္ ေရာဂါေဗဒဆိုင္ရာႏွစ္ရွည္ေလ့လာခ်က္ ၁၁ ခုမွလည္း ဆဲလ္ဖုန္းကို ဆယ္ႏွစ္ အသံုးျပဳလွ်င္ မသံုးသူမ်ားထက္ ဦးေႏွာက္အက်ိတ္ ျဖစ္ရန္ အႏၱရာယ္ ၂ဆ ပိုမ်ားေၾကာင္း ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားကို Surgical Neurology ဂ်ာနယ္တြင္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပ ခဲ့သည္။

အထူးသျဖင့္ ဖုန္းကို ကပ္ေျပာေသာ ဦးေခါင္းဘက္ျခမ္းမွ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္မံ အတည္ျပဳနိုင္ခဲ့သည္။
ၾသစေၾတးလ်နိုင္ငံတြင္ မိုဘိုင္းဖုန္း တစ္ဦးခ်င္းသံုးစြဲနိုင္မွဳ လြန္စြာ ျမင့္မားလာသည္ႏွင့္အျပိဳင္ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ား၏ ဦးေႏွာက္ကင္ဆာက်ိတ္ ျဖစ္ပြားမွဳမွာလည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအတြင္း ၂၁ရာခိုင္ႏွဳန္း တက္လာေၾကာင္း ကိန္းဂဏန္းမ်ားအရ ထိတ္လန့္ဖြယ္ေတြ႔ရွိရေလသည္။ ထို့ျပင္ ဦးေႏွာက္ကင္ဆာသည္ ကေလးမ်ားတြင္ နံပတ္တစ္ အျဖစ္အမ်ားဆံုးေသာ ေသြးကင္ဆာ (Leukemia) ကိုပင္ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ နံပတ္တစ္ ေနရာသို့ ေရာက္ရွိ သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ဆံုးကမၻာ့က်န္းမာေရး သတင္းမ်ားအရ သိရသည္။

(က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ဆဲလ္ဖုန္းမ်ားရဲ့ အႏၱရာယ္နဲ့ ကာကြယ္ကုသနည္းမ်ားကို ဆက္လက္တင္ဆက္ ေပးသြားဦးမွာ ျဖစ္လို့ ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရွဳနိုင္ပါတယ္)

Last Updated at 2010-02-05 on 05:32:52 Translated by : သီဟသစ္(ေဆး-၂) Mutdfan.com

ေမတၱာေတြ ေပးမယ္

ေလာဘ ကိုယ့္အတြက္၊ ရည္ရြယ္ လ်က္၊ သူ႕အတြက္ အက်ိဳးထင္။

ေမတၱာသူ႕တြက္၊ ရည္ရြယ္ လ်က္၊ ကုိယ့္အတြက္ အက်ိဳးထင္။

ဒီကဗ်ာ-ကုိ စာေရးသူတုိ႔ ငယ္ဆရာျဖစ္သည့္ အင္းစိန္ရြာမပရိယတၱိစာသင္တုိက္ဆရာေတာ္ အရွင္တိေလာကာဘိ၀ံသ က သူ၏တပည့္ ဒကာ ဒကာမမ်ားအား မၾကာခဏ တုိက္တြန္းေလ႕ရွိ၊ ၾသ၀ါဒေပး ဆုံးမေလ႔ရွိတဲ႕ ကဗ်ာေလးပါ။

စာေရးသူတုိ႔ႏွင့္ တရင္းတႏွီး အကၽြမ္း၀င္ေနေသာ ကဗ်ာဟု ဆုိက မွားအံ့မည္ မထင္။

ကဗ်ာေလးက တုိေတာင္းလွေပမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္က တုိတုိ က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႕ လုိရင္း မိတယ္။ တိက် ေပၚလြင္တယ္။

လူသားဆုိတာကလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ဖုိ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔ အၿမဲတမ္း အလုိရွိေနတာ မဟုတ္လား။ အဲဒီအတြက္ အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကုိ မိမိရဲ႕ စိတ္နဲ႕ကုိယ္ အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖစရာ ဇိမ္ခံပစၥည္းအျဖစ္ ရွာေဖြ ၀ယ္ယူသုံးေဆာင္ၾကရျပန္တယ္။

တခါတေလ ကုိယ့္အတြက္ ရွာထားတဲ႔ ပစၥည္းေတြက ကုိယ့္အတြက္ သုံးေဆာင္ရသည္က နည္းနည္း သူ႕အတြက္ ဂရုစုိက္ ေနရတာက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။

ကား ဒုကၡ မခံစားႏုိင္လုိ႔

ဥပမာ ကုိယ္စီးဖုိ႔ ၀ယ္ထားသည့္ ကားတစ္စီး ဆုိပါေတာ့။ သူ႕အေပၚမွာ ကုိယ္က စီးဖုိ႔။ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေစဖုိ႔။ ခရီးသြား လြယ္ကူေစဖုိ႔။ အခ်ိန္ေတြ မေႏွာင္းေစဖုိ႔- စသည္ျဖင့္ မိမိအတြက္ ၀ယ္ထားသည့္ ကား။

သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္အတြက္ သူတာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေပးတာက နည္းနည္းရယ္။ အဲဒီကားထားဖုိ႔။ ေရေဆးဖုိ႔၊ ဆီထည့္ဖုိ႔၊ ျပင္ဆင္စရာ ရွိတာေတြ ျပင္ဖုိ႔ ဆင္ဖုိ႔၊ ကားေနရာထားဖုိ႔၊ လူခုိးမွာ စုိးသည့္အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းဆည္းဖုိ႔ သူ႕ကုိ ဂရုစုိက္ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေပးေနသည္က ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။

အဲ႕ဒါေၾကာင့္ ခ်မ္းသာတဲ႕ ႏုိင္ငံေတြမွာ ကားဒုကၡကုိ မခံစားႏုိင္လုိ႔ လုိင္းကားပဲ စီးၾကတယ္ဆုိလားပဲ။

ကုိယ့္အတြက္ ရည္ရြယ္ေသာ္လည္း

ေျပာခ်င္တာက ကုိယ့္အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ရွာထားရတဲ႕ ပစၥည္းျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕အတြက္နဲ႕ ကုိယ္က ဂရုစုိက္ ေစာင့္ေရွာက္ေနရသည့္ အခ်ိန္ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကေနရသည့္ အခ်ိန္က အမ်ားသားရယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာမႈက နည္းနည္း သူနဲ႕ ပတ္သက္လုိ႔ စိတ္ဆင္းရဲေနရသည့္ အခ်ိန္က မ်ားပါဘိေတာ့။

ဒီလုိဆုိေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ရယူပုိင္ဆုိင္ေနရေပမယ့္ သူ႕အတြက္ပဲ စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႕ ပူပင္ ေၾကာင့္ၾက စုိးရိမ္ေသာက ျဖစ္ေနရ၊ ေရာက္ေနရတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ကုိယ္အတြက္ ရည္ရြယ္ေပမယ့္ ကုိယ့္အတြက္ မဟုတ္ဘဲ သူ႕အတြက္ ျဖစ္ေနရတာပါပဲလား။

လူတုိင္း လုပ္သင့္တာေပါ့

ေမတၱာကေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕အတြက္ ေပးတာပါ။ ကုိယ္ သုံးေဆာင္ ခံစားဖုိ႔ မဟုတ္ရပါဘူး။ သူ သုံးေဆာင္ခံစားႏုိင္ဖုိ႔၊ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေစႏုိင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္က ေပးလုိက္တာက နည္းနည္း ျပန္ရလာက အမ်ားႀကီးရယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ -

တေန႔ သုံးခါ၊ အုိးတစ္ရာျဖင့္၊ ခ်က္ကာထမင္း၊ ေပးလွဴျခင္းထက္၊ မယြင္းစင္စစ္၊ ႏုိ႕တညစ္စာ၊ ေမတၱာပြားမ်ား၊ က်ိဳးႀကီးမားသည္၊ ဘုရားျမတ္စြာ၊ မိန္႕ခြန္းတည္း - လုိ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ား ေရးစပ္သီကုံးခဲ႕ၾကတာျဖစ္တယ္။

တေန႔သုံးခါ အုိးတစ္ရာ ဆုိေတာ့ တေန႔ ထမင္းအုိးေပါင္း သုံးရာေပါ့။ အဲဒီ ထမင္းအုိးေတြနဲ႕ ဘယ္လုိပင္ အပင္ပန္းခံ၊ ဘယ္လုိပင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေတြနဲ႕ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ႕ကုိ မဆုိ ဘယ္လုိပင္ ေကၽြးေမြးေကၽြးေမြး ႏြားမကုိ ႏုိ႕ညွစ္တဲ့အခါ ကုိင္ၿပီးေတာ့ ေအာက္ကုိဆြဲခ်တဲ႕ တုိေတာင္းလွတဲ႕ အခ်ိန္အတုိင္းအတာအတြင္း ေမတၱာပြားေနသူ၊ ပုိ႔ေနသူေလာက္ အက်ိဳးေက်းဇူး မမ်ားႏုိင္ဘူးလုိ႔ ျမတ္ဗုဒၶက အတိအက် ေဟာထားခဲ႕တာ။ သူ႕အတြက္ ရည္ရြယ္ေပမယ့္ ရလာတာက ကုိယ့္အတြက္ခ်ည္းပဲေနာ္။

အဲဒီေလာက္ေတာင္ အရင္းအႏွီးမမ်ားဘဲ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြက အတုိင္းအတာ မရွိေလာက္ေအာင္ မ်ားေနေတာ့ လူတုိင္း လုပ္သင့္တာေပါ့ေနာ္။

ေမတၱာအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္

အဲဒါဆုိေတာ့ ေမတၱာပုိ႔တဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတာ့ သိသင့္တာေပါ့ေနာ္ . . . ။

ေဘးရန္အႏၲရာယ္၊ အသြယ္သြယ္၊ ကြယ္ပေစလုိတာ။

ေကာင္းက်ဳိးမွန္သမွ်၊ အျပည့္၀၊ ရေစခ်င္ၾကတာ။

ေမတၱာအတြက၊္ ရည္ရြယ္ခ်က၊္ ႏွစ္ခ်က္မွတ္ၾကပါ။

ေမတၱာပုိ႔တဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ က အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္တည္းရယ္။ ေပးပုိ႔လုိက္တဲ့ ေမတၱာက ေဘးရန္ အႏၲရာယ္ေတြ မက် မေရာက္ ကင္းေပ်ာက္ေစဖုိ႔နဲ႕၊ လုိအပ္ရာရာ ေကာင္းက်ိဳးသုခ မွန္သမွ်တုိ႔ ရေစဖုိ႔ ဒီႏွစ္ခ်က္တည္းပါပဲ။

ေတြ႕ၿပီ ေတြ႕ၿပီ သူပဲ သူပဲ

အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ရပ္နဲ႕ ေမတၱာပုိ႔ၾကၿပီ ဆုိပါေတာ့။ အေရွ႕ အရပ္ စသည္ျဖင့္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၊ အရပ္ ရွစ္မ်က္ႏွာ အတုိင္းအတာ ပမာဏမရွိေလာက္တဲ႕ အနႏၲေဒသေတြကုိ အာရုံျပဳ ပြားမ်ားႏုိင္ေလာက္တဲ႕ ေမတၱာရွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနၾကၿပီလား။ ေမးပါအုံး၊ ေတြးပါအုံး၊ ေျဖပါအုံး။

အဲဒီေလာက္ထိ ေမတၱာမထားႏုိင္ မပြားႏုိင္ေသးတာကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္။ အဲဒါဆုိေတာ့ ေမတၱာထားႏုိင္ေလာက္တဲ႕ သူကုိ ရွာၾကည့္ေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ သူပဲ။ သူဆုိတာ တျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။ မိမိရဲ႕ စိတ္နဲ႕ကုိယ္ေလ။ ေလာကႀကီးမွာ အခ်စ္ဆုံးကုိ ရွာၾကည့္ ဘယ္သူလဲ။ မိမိနဲ႕ တူတဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ကမၻာမီးေလာင္ သားေတာင္ ခ်နင္း ဆုိတာေတြကလည္း အကုန္လုံး မဟုတ္သည့္တုိင္ တစိတ္တပုိင္းေတာ့ ရွိေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

ကုိယ့္ထက္ ပုိၿပီး ခ်စ္ရမယ့္ သူ မရွိတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္။

အဲဒါဆုိေတာ့ ဘယ္သူ႕ကုိ ေမတၱာအရွိဆုံးလဲ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေမတၱာအရွိဆုံးေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေျပာတာေတြ ၾကားဖူးပါတယ္။ မိဘေတြကုိ အခ်စ္ဆုံး၊ ကုိယ့္ဇနီးခင္ပြန္းကုိ အခ်စ္ဆုံးတဲ႕။ ဟုတ္ မဟုတ္ မိမိကုိ မိမိ ေသခ်ာေမးၾကည့္ရင္ အေျဖထြက္လာပါလိမ့္မယ္။

အစဥ္ မွတ္ဖုိ႔ ပြားမ်ားစုိ႕

ေမတၱာပုိ႔ဖုိ႔၊ ပြားမ်ားဖုိ႔ ဒီအစီအစဥ္ေလးကုိေတာ့ မွတ္ထားရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။

၁။ မိမိကုိယ္အား၊ သက္ေသထား၊ ပြားမ်ား ေရွးဦးစြာ။

၂။ ၾကည္ညိဳေလးျမတ္၊ ခ်စ္ခင္အပ္၊ ပြားလတ္ဒုတိယာ။

၃။ မုန္း ခ်စ္ မဟူ၊ လယ္ လ်စ္ လ်ဴ၊ ပြားမူ တတိယာ။

၄။ မုန္းသူ ရွိက၊ စတုတၳ၊ ပြားရ ေအးေမတၱာ။

၅။ ရန္သူကုိကား၊ ေနာက္ဆုံးထား၊ ရႈပြားရမည္သာ။

ဒီကဗ်ာေလးက ေမတၱာပုိ႔ အစီစဥ္ေလးပါ။ မိမိကုိယ္ကုိ အရင္ေမတၱာပုိ႔၊ ၿပီးရင္ မိဘ၊ ဆရာ၊ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းစတဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ မွန္သမွ် ပုိ႔ေပါ့။ ၿပီးရင္ေတာ့ သိဖူး ကၽြမ္းဖူးတဲ႕သူ၊ မသိ မကၽြမ္းေသးတဲ႕သူေတြကုိ ေမတၱာပုိ႔ေပါ့။ ၿပီးရင္ ကုိယ္နဲ႕ မတည့္တဲ႕ သူ၊ ၾကည့္မရတဲ႕ သူေတြကုိ ေမတၱာပုိ႔ေပါ့။

ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာက မတည့္တဲ႕သူ ဆုိမွ ဘယ္လုိလုပ္ ေမတၱာပုိ႔ႏုိင္ပါ့မလဲ ဆုိတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕က အစဥ္ေတြမွာ ေမတၱာက အရင္းခံထားေတာ့ အဆင္ေျပေျပ ပုိ႔ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ လုပ္သာ ၾကည့္ပါ။ ေနာက္ဆုံး ရန္သူ။ ရန္သူဆုိတာက ကုိယ့္ အက်ိဳးစီးပြားကုိ ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီး လုပ္တဲ႕သူ။ မိမိကုိယ္ကုိ မေကာင္းႀကံတဲ႕သူ၊ ေျပာတဲ႕သူ။ အဲဒီသူေတြကုိ ပုိ႔ေပါ့။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆုိတာေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေမတၱာပုိ႔ရင္း၊ ပြားမ်ားရင္းနဲ႕ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။

ေရွဦးအစ ေမတၱာမပြားရ

ဒီလုိဆုိျပန္ေတာ့ ေမတၱာအရင္ မပုိ႔သင့္တဲ႕သူ၊ မပြားသင့္တဲ႕သူ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေမတၱာမပုိ႔ရေတာ့မယ့္သူေတြကုိလည္း မွတ္ထားသင့္တယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ ေမတၱာ ပုိ႔/ပြားပါတယ္ဆုိမွ ေဒါသေတြ ျဖစ္ေနရင္ မေကာင္းဘူးေလ။
ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ပုိ႔တဲ႕ ေမတၱာက ေရာက္မွန္း ရမွန္း မသိရင္လည္း မေကာင္းျပန္ဘူးေလ။

မုန္းသူ စင္စစ္၊ အလြန္ခ်စ္၊ မခ်စ္မမုန္းသူ။

ရန္သူထည့္ကာ၊ ေလးေယာက္မွာ၊ စ.စြာ မပြားဟူ။

လိင္မတူကား၊ သီးပုိင္းျခား၊ မပြားရသည့္သူ။

ေသသူမွန္က၊ ဘယ္ေတာ့မွ၊ ပြားရ မျဖစ္သူ။

အဓိပၸါယ္ေတြက ရွင္းပါတယ္ေနာ္။

ေမတၱာအက်ိဳး ဆယ့္တစ္မ်ိဳး

ေမတၱာအက်ိဳး ဆယ့္တစ္မ်ိဳးလုိ႔ တုိက္ရုိက္လာတယ္။ သြယ္၀ုိက္ အက်ိဳးေပးတာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ရွိဦးမွာပါ။ မွတ္ၾကည့္ပါဦး။

အိပ္လည္း ခ်မ္းသာ၊ ႏုိးခ်မ္းသာ၊ ေကာင္းရာ အိပ္စက္သည္။

လူေရာ နတ္ပါ၊ ခ်စ္ခင္တာ၊ ေစာင့္ရာ နတ္တုိ႔သည္။

လက္နက္ ဆိပ္မီး၊ မဖ်က္ဆီး၊ အၿပီး စိတ္တည္ၾကည္။

မ်က္ႏွာ ၾကည္ေလ၊ မေတြေ၀၊ အေသေကာင္းလွသည္။

ျဗဟၼာ့ဘုံးလား၊ ဆယ့္တစ္ပါး၊ က်ိဳးမ်ား ေမတၱာရည္။

ေမတၱာေတြ ေပးၾကမယ္

ေမတၱာဆုိတာက အမွန္တကယ့္ေတာ့ ကမၼ႒ာန္း(၄၀)တရားထဲမွာ ပါ ပါတယ္။ အရမ္းကုိ ေလးနက္ၿပီး အဓိပၸါယ္ ရွိပါတယ္။ ေမတၱာက ဘယ္ေလာက္ေပးေပး ကုန္သြားတယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ ေမတၱာေတြ ေပးေလ။ ပုိၿပီးေတာ့ မ်ားလာေလပါပဲ။

မိဘနဲ႕သားသမီး၊ ဆရာနဲ႕တပည့္၊ ဇနီးနဲ႕ခင္ပြန္း၊ ဘုန္းႀကီးနဲ႕ဒကာ၊ အလုပ္ရွင္နဲ႕ အလုပ္သမား၊ တဦးတဦး ၿငိမ္းခ်မ္းၾကည္လင္စြာ လက္တြဲဖုိ႔၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြ အဆင္ေျပၾကေစဖုိ႔၊ မတူလူမ်ိဳး မခြဲျခားဖုိ႔၊ တစ္ႏုိင္ငံနဲ႕တစ္ႏုိင္ငံ အဆင္ေျပေျပ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံႏုိင္ဖုိ႕၊ ကမၻာႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းေစဖုိ႔ ေမတၱာေတြ ေပးၾကမယ္ေလ။

ေမာင္ပညာ (မန္းတကၠသုိလ္)

Type the rest of your post here.

The Buddha ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္

The Buddha ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္

မူရင္းစာေရးဆရာ = ေဒါက္တာ၀ါပုိလာရာဟုလာ
ျမန္မာဘာသာျပန္ဆုိသူ = ဆရာႀကီး ေဇယ်ာေမာင္ဦးကုိေလး
ျပန္လည္ေရးသားတင္ျပသူ = ေမာင္ပညာ (မန္းတကၠသုိလ္)

The Buddha, whose personal name was Siddhattha, and family name Gotama, lived in North India in the 6th century B.C. His father Suddhodana, was the ruler of the kingdom of the Sakyas (in modern Nepal). His mother was queen Maya.

မ်ိဳးႏြယ္အမည္ ေဂါတမ၊ ကုိယ္ပုိင္အမည္ သိဒၶတၳဟု ေခၚတြင္ေသာ ဗုဒၶဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ ဘီစီ ၆ ရာစုႏွစ္အတြင္းတြင္ အိႏၵိယေျမာက္ပုိင္း၌ သက္ေတာ္ထင္ရွား ေနထုိင္ေတာ္မူခဲ႔ေပသည္။ ၄င္း၏ ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဓနသည္ သက်မင္းတုိ႔၏ တုိင္းႏုိင္ငံ (ယခုနီေပါျပည္)တြင္ ဘုရင္မင္းျမတ္ျဖစ္ေပသည္။ မယ္ေတာ္မွာ မာယာ မိဖုရားႀကီးျဖစ္ပါသည္။

According to the custom of the time, he was married quite young, at the age of sixteen, to a beautiful and devoted young princess named Yasodahara.

ထုိေခတ္ အခါက ဓေလ႔ထုံးစံအတုိင္း သိဒၶတၳမင္းသားသည္ အသက္ငယ္ရြယ္စဥ္ (၁၆)ႏွစ္သား၌ ေခ်ာေမာေျပျပစ္၍ သစၥာတည္တံ႔ေသာ မင္းသမီးပ်ိဳ ယေသာ္ဓရာႏွင့္ ထိမ္းျမားလက္ထပ္ခဲ႕ေလသည္။

The young prince lived in his palace with every luxury at his command. But all of a sudden, confronted with the reality of life and the suffering of mankind, he decided to find the solution - the way out of this universal suffering.
သိဒၶတၳမင္းသားေလးသည္ လုိတရႏုိင္ေသာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာျဖင့္ ၄င္း၏ နန္းေတာ္ထက္တြင္ ေနထုိင္ေတာ္မူခဲ႕ရ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ဘ၀၏ သေဘာအစစ္အမွန္ႏွင့္ လူ႕ေလာက၏ ဒုကၡဆင္းရဲျခင္းမ်ားကုိ ေတြ႕ျမင္ သိရွိလုိက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ တေလာကလုံးရွိ သတၱ၀ါတုိ႕၏ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေရးနည္းလမ္းကုိ ရွာေဖြရန္ ရုတ္တရက္ ခ်က္ျခင္း စိတ္ျပ႒ာန္းခ်က္ ခ်မွတ္ခဲ႕သည္။

At the age of 29, soon after the birth of his only child, Rahula, he left his kingdom and became an ascetic in search of his solution.
တဦးတည္းေသာ သားေတာ္ရာဟုလာကုိ ေမြးဖြားၿပီး၍ မ်ားမၾကာမီ သက္ေတာ္ ၂၉-ႏွစ္ အရြယ္တြင္ သိဒၶတၳသည္ ထီးနန္းကုိ စြန္႔ပစ္ခဲ႕၍ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေရးနည္းလမ္း ရွာေဖြရန္ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ႔ေလသည္။

For six years the ascetic Gotama wandered about the valley of Ganges, meeting famous religious teachers, studying and following their systems and methods, and submitting himself to rigorous ascetic practices.
ေတာထြက္လာေသာ ေဂါတမသည္ ဂဂၤါျမစ္၀ွမ္းတြင္ လွည့္လည္၍ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ ဘာသာေရး တရားေဟာ ဆရာမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆုံကာ ၄င္းတုိ႔၏ နည္းနာနိႆယမ်ားကုိ ေလ႔လာသုံးသပ္လွ်က္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အထူးၿခဳိးၿခံစာ ၆-ႏွစ္တုိင္တုိင္ က်င့္ေတာ္မူခဲ႕ေလသည္။

They did not satisfy him. So he abandoned all traditional religions and their methods and went his own way.
ဤကဲ႕သုိ႕ လြန္မင္းစြာ က်င့္ႀကံျခင္းျဖင့္ ၄င္း၏ လုိအင္ဆႏၵမွာ ျပည့္၀ျခင္း မရွိခဲ႕ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အစဥ္အလာအားျဖင့္ ဆင္းသက္လာခဲ႕ေသာ သမားရုိးက် ဘာသာ၀ါဒမ်ားႏွင့္ က်င့္ႀကံနည္းမ်ားကုိ စြန္႔ပယ္ေတာ္မူ၍ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ တရားလမ္းကုိ ရွာေဖြခဲ႕ေလသည္။

It was thus that one evening, seated under a tree (since then known as the Bodhi- or Bo-tree, the "Tree of Wisdom"), on the bank of the river Neranjara at Buddha-aya (near Gaya in modern Bihar), at the age of 35, Gotama attained enlightenment, after which he was known as the Buddha, 'The Enlightened One'.
သုိ႔ႏွင့္ ညေနခ်မ္း တခ်ိန္၀ယ္ ေနရဥၨရာျမစ္ကမ္းပါး ဗုဒၶဂယာ (ယခုဘီဟာနယ္-ဂယာၿမိဳ႕အနီး)၌ သစ္ပင္တစ္ပင္ (ဤကာလမွ စ၍ ထုိသစ္အား ေဗာဓိေညာင္ပင္၊ ေညာင္ဗုဒၶေဟပင္ဟု ေခၚတြင္သည္။) ေအာက္တြင္ ထက္ဖြဲ႕ေခြ ထုိင္ေနေတာ္မူစဥ္ သက္ေတာ္ ၃၅-ႏွစ္ အရြယ္ရွိ ေဂါတမ ရွင္ေတာျမတ္သည္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရ၍ ဘုရားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူသည္။ ထုိမွစ၍ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ရွင္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဟူ၍ ဘြဲ႕ေတာ္ကုိ ခံယူေတာ္မူေပသည္။

After his Enlightenment, Gotama the Buddha delivered his first sermon to a group of five ascetics, his old colleagues, in the Deer Park at Isipatana (modern Sarnath) near Benares.
သဗၺညဳတေရႊဉာဏ္ေတာ္ ရၿပီးေနာက္ ဗုဒၶေဂါတမသည္ ဗာရာဏသီအနီး ဣသိပတန (ယခု-ဆာရ္နသ္)ရွိ သမင္တုိ႔၏ ဥယ်ာဥ္တြင္း၌ ေရွးအခါက တရားက်င့္ေဖာ္ က်င့္ဖက္ ျဖစ္ဖူးေသာ ပဥၥ၀ဂၢီ အရွင္တုိ႔အား တရားဦးကုိ ေဟာေတာ္ မူခဲ႕ေလသည္။

From that day, for 45 years, he taught all classes of men and women -kings and peasants, Brahmins and outcasts, bankers and beggars, holy men and robbers - without making the slightest distinction between them.
ထုိေန႔မွ စ၍ ၄၅-ႏွစ္ပတ္လုံး ဘုရင္ႏွင့္ေက်းေတာသား၊ ပုဏၰားႏွင့္ယာစကာ၊ ေဘာဂ၀ါႏွင့္သူေတာင္းစာ၊ ခုိးသားႏွင့္လူသူေတာ္- ဟူ၍ ျမဴတစိတ္မွ် ခြဲျခားမႈမထားဘဲ ေယာက်္ားမိန္းမ မဟူ အားလုံးေသာ လူအမ်ိဳးအစားတုိ႔အား တရားေရေအးကုိ တုိက္ေကၽြးေတာ္ မူခဲ႕ေလသည္။

He recognized no differences of caste or social groupings, and the Way he preached was open to all men and women who were ready to understand and follow it.
ရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ အမ်ိဳးဇာတိ၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္ အဆင့္အတန္း ခြဲျခားမႈမ်ားုိ လက္ခံေတာ္မမူဘဲ ၄င္း၏ မဂၢင္တရားကုိ သိရွိနားလည္ေစရန္ ဆႏၵရွိ၍ လုိက္နာက်င့္ႀကံလုိသူ ေယာက်္ား မိန္းမ အားလုံးတုိ႔အား ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။

At the age of 80, the Buddha passed away at Kusinara (in modern Uttar Pradesh in India).
အသက္ေတာ္ ၈၀-တြင္ ကုသိႏၷာရုံ (ယခု ဥတာပရာေဒ႕ရွ္)၌ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူေလသည္။
Today Buddhism is found in Ceylon, Burma, Thailand, Cambodia, Laos, Vietnam, Tibet, China, Japan, Mongolia, Korea, Laos, Formosa, in some parts of India, Pakistan and Nepal, and also in Soviet Union. The Buddhist population of the world
is over 500 million.
ယခုအခါတြင္ ဗုဒၶ၀ါဒကုိ သီဟုိဠ္၊ ျမန္မာျပည္၊ ယုိးဒယား၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ေလာျပည္၊ ဗီယနမ္၊ တိဗက္၊ တရုတ္၊ ဂ်ပန္၊ မြန္ဂိုလီးယား၊ ကုိရီးယား၊ ေဖာ္မိဆာႏွင့္အိႏၵိယျပည္အခ်ိဳ႕အပုိင္း၊ ပါကစၥတန္၊ နီေပါႏွင့္ ဆုိဗီယက္ယူနီယံတြင္ ေတြ႕ရွိရေပသည္။ ဗုဒၶဘာသာကုိးကြယ္သူ လူဦးေရေပါင္းမွာ ကမၻာေပၚတြင္ သန္းေပါင္း (၅၀၀)ေက်ာ္ ရွိေပသည္။

တိႆမေထရ္ ၀တၳဳ

စာေရးသူတုိ႔ လြန္ခဲ႕တဲ႕ ၁၃-ႏွစ္ ေလာက္က ႏုိင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ (မႏၲေလး)မွာ တက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ႕ဖူးတဲ႕ ဆရာမႀကီးေဒၚျမတင္ ျပန္ဆုိေရးသားထားတဲ႕ အဂၤလိပ္စာဓမၼပဒကုိ စာဖတ္ပရိသတ္တုိ႕အတြက္ မွ်ေ၀တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။

(3) The Story of Thera Tissa (Verses 3 and 4)

While residing at the Jetavana monastery in Savatthi, the Buddha uttered Verses (3) and (4) of this book, with reference to Thera Tissa.
Tissa, son of the Buddha's maternal aunt, was at one time staying with the Buddha. He had become a bhikkhu only in his old age, but he posed as a senior bhikkhu and was very pleased when visiting bhikkhus asked his permission to do some service for him.

On the other hand, he failed to perform the duties expected of junior bhikkhus; besides, he often quarrelled with the younger bhikkhus. Should anyone rebuke him on account of his behaviour he would go complaining to the Buddha, weeping, very much dissatisfied and very upset.
The others also followed him to the presence of the Buddha. The Buddha told them not to harbour thoughts of enmity, for enmity could only be appeased by not harbouring enmity.

Then the Buddha spoke in verse as follows:

Verse 3:. "He abused me, he ill-treated me, he got the better of me, he stole my belongings;"... the enmity of those harbouring such thoughts cannot be appeased.

Verse 4 "He abused me, he ill-treated me, he got the better of me, he stolemy belongings;" ... the enmity of those not harbouring such thoughts can be appeased.

At the end of the discourse, one hundred thousand bhikkhus attained Sotapatti Fruition.

မ႒ကု႑လီ ၀တၳဳ

စာေရးသူတုိ႔ လြန္ခဲ႕တဲ႕ ၁၃-ႏွစ္ ေလာက္က ႏုိင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ (မႏၲေလး)မွာ တက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ႕ဖူးတဲ႕ ဆရာမႀကီးေဒၚျမတင္ ျပန္ဆုိေရးသားထားတဲ႕ အဂၤလိပ္စာဓမၼပဒကုိ စာဖတ္ပရိသတ္တုိ႕အတြက္ မွ်ေ၀တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။

The Story of Matthakundali (Verse 2)

While residing at the Jetavana monastery in Savatthi, the Buddha uttered Verse (2) of this book, with reference to Matthakundali, a young Brahmin Matthakundali was a young brahmin, whose father, Adinnapubbaka, was very stingy and never gave anything in charity.

Even the gold ornaments for his only son were made by himself to save payment for workmanship. When his son fell ill, no physician was consulted, until it was too late. When he realized that his son was dying, he had the youth carried outside on to the verandah, so that people coming to his house would not see his possessions.
On that morning, the Buddha arising early from his deep meditation of compassion saw, in his Net of Knowledge, Matthakundali lying on the verandah. So when entering Savatthi for alms-food with his disciples, the Buddha stood near the door of the Brahmin Adinnapubbaka.
The Buddha sent forth a ray of light to attract the attention of the youth, who was facing the interior of the house. The youth saw the Buddha; and as he was very weak he could only profess his faith mentally. But that was enough. When he passed away with his heart in devotion to the Buddha he was reborn in the Tavatimsa celestial world.
From his celestial abode the young Matthakundali, seeing his father mourning over him at the cemetery, appeared to the old man in the likeness of his old self. He told his father about his rebirth in the Tavatimsa world and also urged him to approach and invite the Buddha to a meal.
At the house of Adinnapubbaka the question of whether one could or could not be reborn in a celestial world simply by mentally professing profound faith in the Buddha, without giving in charity or observing the moral precepts, was brought up.
So the Buddha willed that Matthakundali should appear in person; Matthakundali soon appeared fully decked with celestial ornaments and told them about his rebirth in the Tavatimsa world. Then only, the audience became convinced that the son of the Brahmin Adinnapubbaka by simply devoting his mind to the Buddha had attained much glory.

Then the Buddha spoke in verse as follows:

Verse 2: All mental phenomena have mind as their forerunner; they have mind as their chief; they are mind-made. If one speaks or acts with a pure mind, appiness (sukha) follows him like a shadow that never leaves him.

At the end of the discourse Matthakundali and his father Adinnapubbaka attained Sotapatti Magga and Sotapatti Phala. Adinnapubbaka also donated almost all his wealth to the cause of the Buddha's Teaching.

စကၡဳပါလ မေထရ္၀တၳဳ

စာေရးသူတုိ႔ လြန္ခဲ႕တဲ႕ ၁၃-ႏွစ္ ေလာက္က ႏုိင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ (မႏၲေလး)မွာ တက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ႕ဖူးတဲ႕ ဆရာမႀကီးေဒၚျမတင္ ျပန္ဆုိေရးသားထားတဲ႕ အဂၤလိပ္စာဓမၼပဒကုိ စာဖတ္ပရိသတ္တုိ႕အတြက္ မွ်ေ၀တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။

THE END OF THE VERSES

FOR THE STORIES

CHAPTER I : THE PAIRS (YAMAKAVAGGA)

I (1) The Story of Thera Cakkhupala (Verse 1)

While residing at the Jetavana monastery in Savatthi, the Buddha uttered Verse (1) of this book, with reference to Cakkhupala, a blind thera.

On one occasion, Thera Cakkhupala came to pay homage to the Buddha at the Jetavana monastery. One night, while pacing up and down in meditation, the thera accidentally stepped on some insects.

In the morning, some bhikkhus visiting the thera found the dead insects. They thought ill of the thera and reported the matter to the Buddha.

The Buddha asked them whether they had seen the thera killing the insects. When they answered in the negative, the Buddha said, "Just as you had not seen him killing, so also he had not seen those living insects. Besides, as the thera had already attained arahatship he could have no intention of killing and so was quite innocent." On being asked why Cakkhupala was blind although he was an arahat, the Buddha told the following story: Cakkhupala was a physician in one of his past existences. Once, he had deliberately made a woman patient blind. That woman had promised him to become his slave, together with her children, if her eyes were completely cured. Fearing that she and her children would have to become slaves, she lied to the physician. She told him that her eyes were getting worse when, in fact, they were perfectly cured. The physician knew she was deceiving him, so in revenge, he gave her another ointment, which made her totally blind. As a result of this evil deed the physician lost his eyesight many times in his later existences. Then the Buddha spoke in verse as follows:

Verse 1: All mental phenomena have mind as their forerunner; they have mind as their chief; they are mind-made. If one speaks or acts with an evil mind, 'dukkha' follows him just as the wheel follows the hoofprint of the ox that draws the cart.

At the end of the discourse, thirty thousand bhikkhus attained arahatship together with Analytical Insight (Patisambhida).