မွာခ်င္တယ္ ၀င္းၾကည္မရယ္ (၁)
ေရၾကည္ရာႏွင့္ ျမက္ႏုရာ စီးပြားရွာဖုိ႔ သြားၾကတယ္၊ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီး ဟုိမွာ ဒီမွာ အုတ္သယ္ ပန္းရံလုပ္ အဟုတ္ကုိ ကုိက္တယ္။ ေအးၾကည္မ တုိ႔ အေဖာ္က တဆြယ္ဆြယ္ အေမ႔ကုိ ကန္ေတာ့ကာ ၿမိဳ႕ကုိ တက္ခဲ႕တယ္။
ဒီသီခ်င္းက ၀င္းၾကည္မတုိ႕ ဟုိ . . . ငယ္ရြယ္စဥ္ အခ်ိန္ကတည္းက ၾကားခဲ႕ရသည့္ ေမာင္ေၾကးမုံ ေရးသားထားေသာ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ လုိက္ဆုိျဖစ္သလုိ အလြတ္လည္း ရေနသည္။ အခ်ိန္တန္လု႔ိ အပ်ိဳႀကီးဖားဖား ျဖစ္လာျပန္ေတာ့လည္း သီခ်င္းေလးထဲက ေအးၾကည္မကုိ အားက်မိရင္း ဒီသီခ်င္းေလးကုိပင္ ျပန္လည္သီဆုိမိျပန္သည္။
ဟုတ္သည္ေလ . . .။ ေတာမွာ တေန႔တာ အလုပ္လုပ္၍ ရသည့္ ေငြေၾကးႏွင့္ ၿမိဳ႕မွာ တေန႔တာ အလုပ္လုပ္၍ ရေသာ ေငြေၾကးတုိ႕က ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ မယုံၾကည္ႏုိင္စရာ။
ေတာမွာ ဆုိ နံနက္ငါးနာရီထိုးၿပီဆုိသည္ႏွင့္ မုိးမလင္းခင္ကတည္းက သနပ္ခါးကုိ မ်က္ႏွာျပင္မွာ အကုန္တင္၊ ေနပူမွာ စုိးသည့္အတြက္ ေခါင္းကုိအုပ္ လက္ႏွင့္ေျခေထာက္ကုိ ထုတ္ကာ မီးေနသည္အလား လယ္ေတာသုိ႕ ဆင္းရေတာ့၏။ ေန႔ခင္း ထမင္းစားရသည့္ အခ်ိန္က (၁၂)နာရီ၊ ၿပီးေတာ့ အားလုံးေပါင္းမွ အနားရသည့္ အခ်ိန္က (၁)နာရီ၊ ထုိ႕ေနာက္ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ လယ္ေတာထဲသုိ႔ ဆင္းရျပန္၏။ အမုိးအကာက မရွိ။ ေနေရာင္ျခည္၏ အပူရွိန္ လင္းအားထုကုိ အာခံရင္း ဘ၀ကုိ မမႈ ေလာကဓံကုိ အန္တုလ်က္ အလုပ္လုပ္လုိက္ရသည္မ်ားမွာ ညေန အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မုိးစုန္းစုန္း ခ်ဳပ္ေပၿပီ။
အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ ေရမိုးခ်ိဳး၊ အ၀တ္စားလဲ၊ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ ည(၉)နာရီ ထုိးေပၿပီ။ ေရွးအစဥ္အလာ မိဘတုိ႔၏ စည္းစနစ္ႀကီးမႈေၾကာင့္ ၀င္းၾကည္မတုိ႔မွာ အိမ္မလည္ရ။ ရြာမွာရွိသည့္ တစ္လုံးတည္းေသာ တီဗွီ(ရုပ္ျမင္သံၾကား)ကုိပင္ ၾကည့္ခြင့္ မရရွာခဲ႕။ ၀င္းၾကည္မတုိ႕ရဲ႕ ဘ၀က လူ႕အျဖစ္ကုိ ရရွိေသာ္လည္း လူ႕ငရဲခန္းပမာ။ ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ သီခ်င္းေလးထဲက ေအးၾကည္မအျဖစ္ကုိသာ ေတာင့္တ ေနမိေတာ့သည္။
ဘ၀တဆစ္ခ်ိဳးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္မည့္ ေန႔ တေန႔ . . . ။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ စာသင္တုိက္မွ ရြာသုိ႔ ျပန္ၾကြလာေသာ ကုိရင္ပညာသာမိကုိ လယ္ေတာမွ အျပန္ ၀င္းၾကည္မတုိ႕ အိမ္တြင္ အမွတ္မထင္ ေတြ႕လုိက္ရ၏။ ၀င္းၾကည္မတုိ႔ ရြာရဲ႕အစဥ္အလာက စာသင္တုိက္က ျပန္ၾကြလာေသာ စာသင္သား ရွင္ငယ္ ရဟန္းငယ္မ်ားကုိ ညဖက္မွာ ပင့္၍ ေရေႏြးၾကမ္းကပ္၊ တရားဓမၼမ်ား ေဆြးေႏြးလ်က္ လွဴစရာ ရွိသည္မ်ားကုိ လွဴ၊ ေမးစရာရွိသည္မ်ားကုိ ေမးေလ႕ရွိၾက၏။
ေန႔ခင္းဖက္ၾကေတာ့ အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႕မုိ႕ မအားလပ္ၾက။ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းေနဖက္လည္းျဖစ္၊ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္လည္းျဖစ္လုိ႔ ၿမိဳ႕ကအေျခအေနမ်ား၊ ၿမိဳ႕ႀကီးသူတုိ႔၏ ဟန္ပန္အမူအရာမ်ားကုိ ေမးလုိက္ခ်င္၊ စကားေျပာလုိက္ခ်င္သည္မွ အရမ္း။
သုိ႕ေသာ္ . . . ဘ၀ေတြက ျခားခဲ႕ေပၿပီ။ အရြယ္ေတြကလည္း လူပ်ိဳ အပ်ိဳအျဖစ္ ေရာက္ခဲ႕ၿပီမုိ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းကသာ ဦးခ် ကန္ေတာ့ရင္း အေမတုိ႕ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္ကုိသာ နားေထာင္ေနမိေတာ့သည္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္ႏွင့္ အေမတုိ႔ႏွင့္ စကားစ ျပတ္သြားသည့္အခ်ိန္ ကုိရင္သာမိက (၀င္းၾကည္မတုိ႕ ငယ္စဥ္ အေခၚ) မိမိဖက္သုိ႔ မ်က္လုံး၀င့္၍ “ ဟဲ႔ . . . ၀င္းၾကည္မ ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ . . . ၊ အလုပ္လုပ္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ေတာ္ေတာ္ေရာ ပင္ပန္းသလား၊ ၿမိဳ႕မွာေရာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူးလား ” ဟု ေမးလုိက္၏။
ကုိရင္သာမိ၏ သုံးခ်က္ဆင့္ အေမးေၾကာင့္ ၀င္းၾကည္မ ဘာျပန္ေျဖရမည္ မသိ။ ကုိရင္သာမိကုိ ေငးလုိ႔သာ ေငးၾကည့္ေနမိျပန္၏။
“ ဟဲ႕ . . . ၀င္းၾကည္မ၊ ကုိရင္ ေမးေနတာ ေျဖလုိက္ေလ ” ဟု အေမရဲ႕ သတိေပးမႈေၾကာင့္ သတိ ျပန္၀င္လာကာ “ ကုိရင္ရယ္. . . ၊ အလုပ္က ၿမိဳ႕မွာေလာက္ေတာ့ ဘယ္အဆင္ေျပပါ့မလဲ။ ေတာမွာ အလုပ္လုပ္ရတာက အရမ္း ပင္ပန္းတယ္ေလ။ ၀င္ေငြကလည္း ၿမိဳ႕နဲ႕စာရင္ အဆ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ကြာတာ ကုိရင္ အသိပဲေလ။ ဒီမွာက ကုိယ့္ထမင္း ကုိယ္စားၿပီး တေနကုန္ အလုပ္လုပ္မွ ႏွစ္ရာေလာက္ ရတာရယ္။ ပင္ပန္းသလားဆုိေတာ့ ေမြးကတည္းက လုပ္ေနရတဲ႕ အလုပ္ဆုိေတာ့ အသားက်ေနပါၿပီ။ ပင္ပန္းတယ္လုိ႔လည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တပည့္ေတာ္တုိ႔က အေမနဲ႕သမီး၊ ေျပးၾကည့္လုိ႔မွ ဒီႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတာရယ္။ တပည့္ေတာ္မွ ပုိက္ဆံမ်ားမ်ား မရွာႏုိင္ရင္ ဘယ္သူ ရွာေကၽြးမလဲ။ အေမက အသက္ႀကီးၿပီေလ။ ၿမိဳ႕မွာ အရမ္း အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ ကုိရင္။ ကုိရင့္အသိ ဒကာ ဒကာမမ်ား ရွိခဲ႕ရင္ ေျပာေပးပါအုံး ကုိရင္ရယ္ . . . ” ။
“ ဟဲ႕ ၀င္းၾကည္မ . . . ၊ နင့္ အပူေတြ ကုိရင့္ကုိ သြားမေပးနဲ႕။ ကုိရင္က ၿမိဳ႕မွာ စာက်က္၊ စာသင္၊ စာအန္၊ စာျပန္နဲ႕ အားတယ္လုိ႔ကုိ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ အားလပ္တဲ႕ ရက္ေတြမွာ ရြာကုိ ျပန္ၿပီး အနားယူေနတဲ႕ အခ်ိန္ ကုိရင့္ ကုိ အေႏွာင့္ အယွက္ မေပးပါနဲ႕ေအ . . .” ဟု အေမက ၀င္းၾကည္မကုိ ဟန္႔လုိက္၏။
“ ရပါတယ္ ဒကာမႀကီးရယ္၊ ကုိရင္တုိ႕က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ၊ ေျပာပါေစ . . .။ ဒါနဲ႕ ခုေျပာထားတဲ႕ ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္ လုပ္မလားဆုိတာက ကုိရင့္ အသိ ဒကာႀကီးတေယာက္နဲ႕ စကားစပ္မိလုိ႕ ေျပာၾကရင္း အလုပ္ရွိတယ္ လခ ေကာင္းတယ္ဆုိတာ သိရတာ။ ၀င္းၾကည္မ၊ နင္ အလုပ္ လုပ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ကုိရင့္ အသိ ဒကာႀကီးကုိ အေၾကာင္းၾကား အသိေပးၾကည့္လုိက္မယ္။ အလုပ္က အဆင္ေျပတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ရမွာေပါ့” ဟု ကုိရင္က စကား ဆုိလုိက္၏။
၀င္းၾကည္မ ဘယ္လုိ ၀မ္းသာသြားမွန္း မသိေတာ့၊ ပါးစပ္ကလည္း ေယာင္တိေယာင္ကန္းျဖင့္ အမွတ္မထင္ “ကုိရင္ေရ . . . ျဖစ္ႏုိင္ရင္၊ မနက္ျဖန္ပဲ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး အေၾကာင္းေပးပါေတာ့ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္လုိက္မိ၏။
“ ကုိရင္ေရ၊ ကုိရင့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေျပာသင့္တဲ႕ စကားလား၊ မေျပာသင့္တဲ႕ စကားလားဆုိတာေတာင္ မခြဲျခားေတာ့ဘူး။ ခြင့္လႊတ္ပါ ကုိရင္” ဟု အေမက အားနာစြာျဖင့္ ကုိရင္သာမိကုိ ျပန္ေလွ်ာက္ထားသံကုိပင္ ၀င္းၾကည္မ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားႏုိင္ေတာ့။ ဒါေတာင္မွ အလုပ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ရႏုိင္မည္ဟု မသိရေသး။ ၀င္းၾကည္မတုိ႕ ရင္ထဲမွာ ကုလားဘုရားပြဲကေတာ့ လွည့္ေနေပၿပီ။ ၀မ္းသာလြန္းအားႀကီး၍ ဘာသံမွပင္ မၾကားမိေတာ့။ တခါမွ မေရာက္ဖူးေသာ ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကုိသာ စိတ္ကူးျဖင့္ ေရာ္ရမ္းမွန္းဆကာ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့သည္ ။
အပုိင္း (၂) ဆက္လက္ေရးသားပါမည္။
ေမာင္ပညာ (မန္းတကၠသုိလ္)
0 comments:
Post a Comment